Kilka dni temu na warszawskiej Pradze pojawiła się nowa waluta. Jest nią moneta o nominale 7 złotych, nosząca nazwę _ 7 Dziadów Stołecznych _. Jej wybicie nie jest jednak elementem kampanii edukacyjnej mającej przygotować Polaków do przestawienia się na euro.
_ Moneta została wyemitowana, by uczcić nowatorską metodę komunikacji polityka ze społeczeństwem, która na stałe zagościła w społecznej świadomości _ - twierdzą jej pomysłodawcy, którzy w ten sposób chcą przypomnieć, gdzie i kto powiedział słynne _ Spieprzaj, dziadu _ (na rewersie widnieje twarz prezydenta Lecha Kaczyńskiego).
Pomysł to dobry, bo skupieni na problemie świńskiej grypy nie zauważamy, jak ponure żniwo zbiera groźna epidemia politycznej i obywatelskiej amnezji. Zwłaszcza że nasila się ona w okresach przedwyborczych. Wtedy to kandydaci zapominają o własnych błędach i niezrealizowanych obietnicach, a wyborcy nie pamiętają powodów do zgłaszania pretensji - zwłaszcza wobec tych, których akurat wolą bardziej od innych. W ten sposób, za każdym razem chorzy wybierają chorych.
Trudno więc wymagać, by posłowie w takim stanie mogli pracować. _ W ciągu dwóch lat przyjęli zaledwie 464 ustawy, a do Sejmu trafiło aż 871 projektów. Posłowie przez dwa lata tylko 53 razy przyjeżdżali do Warszawy na obrady, bo tyle było posiedzeń niższej izby parlamentu. Nie lepiej jest z rządem. Rada Ministrów powinna zaakceptować aż 125 ustaw, a do tej pory przyjęła tylko 30. Ale były to mało ważne projekty, najważniejsze wciąż czekają w kolejce. Rząd nie wykonuje nawet zadań, które sam sobie wyznaczył. W planie legislacyjnym na I półrocze 2009 roku znalazło się 144 projektów, z czego przyjętych zostało 44. Z kolei w okresie od lipca do końca grudnia tego roku Rada Ministrów ma przyjąć 125 projektów. Do tej pory z tego planu rząd przyjął 30 ustaw _ (FAKT, 5 listopada 2009).
ZOBACZ TAKŻE:
Spot PiS na rocznicę rządu: Tusk, Titanic i Arab z bronią
Niestety, jedynego lekarstwa - świadomości obywatelskiej - nie ma w dystrybucji, bo media uparły się, by nie informując o przyczynach, pokazywać jedynie skutki tej epidemii. Łatwiej jest bowiem współczuć cierpiącym, albo namawiać, by przynajmniej mieli czyste ręce, niż stawiać im za wzór nielicznych zdrowych.
Być może pewną terapią mogłaby być realizacja projektu zmniejszenia liczby posłów i senatorów. Właśnie, po raz kolejny, w ramach nieoficjalnej kampanii wyborczej, PO zaproponowała, by następną ilość mandatów do Sejmu ograniczyć o połowę (230), a do Senatu zlikwidować.
Pomysł ten nie spotkał się jednak z pełną akceptacją pacjentów zakładu szczególnej opieki społecznej przy ulicy Wiejskiej. Ci z PiS-u są za mniej drastyczną terapią (360 mandatów do Sejmu i 50 do Senatu), a ci z Lewicy gotowi są wyrazić zgodę wyłącznie na polityczną eutanazję izby wyższej, gdzie zasiada tylko jeden ich dawny kolega, który zresztą ostatnio się na nich wypiął jak do lewatywy. PSL-owcy zaś, w obawie, że lekarstwo to mogłoby ich uśmiercić, wolą, zacisnąwszy zęby, odmówić kuracji.
W związku z tym, że tego typu próba przywracania świadomości wymagałaby konstytucyjnej zgody minimum 307 posłów, należy rokować, iż wspomniana epidemia będzie przechodzić w następne mutacje.
Bo politycy, nawet ci, którzy mają najsłabszą pamięć, nie zapominają jednak, że z każdą przecierpianą kadencją zwiększają się ich szanse na godziwe emerytury i renty.
Natomiast wyborcy przyzwyczaili się już do narzekania i nie bardzo pamiętają, po co siedzą w poczekalni do demokracji. Może wypłacanie im pensji w _ Dziadach Stołecznych _ skłoniłoby ich do nabywania obywatelskiej lecytyny?
Autor jest niezależnym konsultantem w zakresie
marketingu politycznego i wyborczego.
Tytuł od redakcji.