Winiecki: Brytyjskie cięcia - wielki lament, mało sensu

W obliczu deficytu budżetowego rzędu 12 procent PKB i dziesięcioleci socjalnych ekscesów, cięcia mające zlikwidować deficyt do 2015 roku muszą być duże, a więc bolesne. Natomiast co do krwi, to nie _ rozbudzi się opór, jakiego nie widziano _ - czym grozi jakiś związkowiec, czyli zawodowy obrońca obiboków - ale krew zalewa takich, jak autor niniejszego felietonu. Mając już swoje lata, czytam te same przejmujące lamenty, a zwłaszcza znane już, bezsensowne, odrzucone przez doświadczenie, recepty na poprawę sytuacji.

Nie mam tylu lat, co 85-letni przedstawiciel skrajnej lewicy w Partii Pracy, Anthony Wedgewood Benn, ale sam już wykpiwałem takie pomysły w wydanej w Londynie w 1987 roku książce o perspektywach Wschodu i Zachodu.

Benn proponuje, więc, aby podwyższyć podatki dla najbogatszych, poddać banki _ demokratycznej kontroli _ (czyli zapewne zabrać im większą część zysków, a kredytów udzielać _ po uważaniu _, politycznym zapewne), a także faktycznie zlikwidować wojsko.

Jednakże znajomość historii gospodarczej każe przypomnieć dzisiejszemu lordowi Bennowi, że to jego partia wprowadziła właśnie po II wojnie światowej najwyższe podatki w świecie zachodnim, znacjonalizowała banki oraz kilka innych gałęzi gospodarki, a także zwiększyła niebywale kontrolę państwa nad gospodarką. Nie wspomnę już o ogromnym _ socjalu _. W ich efekcie Wielka Brytania rejestrowała przez ponad 30 lat, do końca lat 70. XX wieku, najwolniejsze tempo wzrostu PKB ze wszystkich krajów Zachodniej Europy.

[ ( http://static1.money.pl/i/h/53/t46389.jpg ) ] (http://news.money.pl/artykul/przez;piec;lat;brytyjczycy;nie;maja;co;liczyc;na;obnizke;podatkow,202,0,666826.html) Brytyjczycy nie mają co liczyć na obniżkę podatków
Trzeba było thatcherowskiej _ liberalnej kontrrewolucji _, aby dokonać cięć podatków i wydatków, okiełznania szału regulacyjnego i większego otwarcia na świat. W rezultacie przez następne 25 lat (1980-2005) Wielka Brytania rozwijała się najszybciej spośród czterech największych krajów Europy.

Oczywiście, że ratowanie Wielkiej Brytanii, przed żółtą, czy czerwoną kartką ze strony tych, którzy - kupując brytyjskie obligacje skarbowe - ryzykują swoje pieniądze, musi kosztować w sensie zmniejszenia strumienia rozmaitych niezapracowanych dochodów (czyli socjalu). Takie cięcia bolą, ale też zmuszają do zajęcia aktywniejszej, a nie tylko roszczeniowej postawy wobec życia.

Autor z lewicowego _ Przeglądu _ pisze o ciężkim losie zadłużonych, spośród których _ wielu (...) zostanie zmuszonych do wyrzeczeń, poświęceń i podejmowania dodatkowych prac _. Byłoby - moim zdaniem - kolejnym skandalem, gdyby było inaczej. To znaczy, gdyby spłacanie kredytów ludzi lekkomyślnych, rozrzutnych, nie umiejących oszczędzać znowu przerzucić na ciężko pracujących, oszczędzających i przedsiębiorczych. Takie działania demoralizują zarówno - używając bajkowej paraleli - lekkomyślnych koników polnych, jak i oszczędne, pracowite mrówki.

Jak może się skończyć taka polityka, jaką proponują (po raz n-ty!) pełni współczucia lewicowcy zobaczymy, być może, w ciągu kilku najbliższych lat. Nawet w Wielkiej Brytanii, gdyby plany obecnego rządu uległy _ rozmydleniu _, a jeśli nie to w którejś innej przesocjalizowanej wielkiej zachodniej gospodarce. Poza Niemcami, które wydaje się najwcześniej zrozumiały, co właściwie dzieje się dzisiaj w światowej gospodarce, nie byłbym w stanie wykluczyć żadnej gospodarki z takiego scenariusza, nawet tej najważniejszej.