Zgodnie z ubiegłoroczną nowelizacją, represjonowani lub skazani z lat 1944-89 za działalność na rzecz niepodległości mogą starać się o odszkodowanie w wysokości do 25 tysięcy złotych.
Wnioski o przyznanie odszkodowania za internowanie w stanie wojennym należy składać w sądach właściwych dla miejsca zamieszkania wnioskodawcy. Nie trzeba tego jednak robić osobiście. Wniosek można wysłać pocztą, dlatego nawet jeśli dotrze do sądu po terminie, będzie rozpatrywany. We wniosku należy przede wszystkim opisać okoliczności i miejsce internowania.
Wojciech Borowik - prezes stowarzyszenia "Wolnego Słowa", które pomaga ofiarom represji w składaniu wniosków - wyjaśnia, że jeżeli ktoś ma dokumenty, które otrzymał z Instytutu Pamięci Narodowej może dołączyć do wniosku ich kopie, na przykład decyzji o internowaniu czy wyroku.
Wojciech Borowik podkreśla, że kwota 25 tysięcy złotych może być traktowana co najwyżej jako zadośćuczynienie, a nie odszkodowanie. Straty, jakie ponieśli opozycjoniści w wyniku internowania, są bowiem o wiele większe.
Należy pamiętać, że wnioski poddawane są normalnej procedurze weryfikacyjnej, co oznacza, że mogą być też odrzucane przez sąd. Na przykład jeżeli okaże się, że dana osoba była internowana - ale nie za działalność niepodległościową.
Represjonowani opozycjoniści wnioski o odszkodowanie mogą składać na razie tylko do 18 listopada. 20 listopada w Sejmie odbędzie się pierwsze czytanie nowelizacja ustawy, która ma wydłużyć możliwość składania takich wniosków jeszcze o rok. Zdaniem Wojciecha Borowika dodatkowy rok jest niezwykle potrzebny, ponieważ wiele osób o możliwości ubiegania się o odszkodowanie dowiedziało się w ostatniej chwili i nie zdążyło przygotować wniosków i dokumentacji.
Tylko do sądu warszawskiego wpłynęło do tej pory 300 takich wniosków. Większość z nich została już rozpatrzona przez sąd. To niewiele, ponieważ tylko w czasie stanu wojennego komunistyczne władze internowały ponad 10 tysięcy osób.