Stan wojenny trwał 586 dni. Został zawieszony 31 grudnia 1982 roku, a zniesiony 22 lipca 1983 roku. Kilka dni przed zawieszeniem zlikwidowano ośrodki internowania i zwolniono uwięzione tam osoby, z wyjątkiem kilku działaczy NSZZ Solidarność i KOR, których osadzono w więzieniach.
Po zawieszeniu stanu wojennego władze PRL nadal przetrzymywały w więzieniach od kilkuset do ponad tysiąca osób, skazanych za działalność w zdelegalizowanej "Solidarności", druk lub kolportaż podziemnych wydawnictw i zbieranie składek na pomoc dla uwięzionych.
W czasie stanu wojennego straciło życie ponad 100 osób, internowano ponad trzy tysiące osób, a czasowo pozbawiono wolności - ponad 10 tysięcy. Tysiące osób było represjonowanych i wyrzuconych z pracy za udział w protestach, popieranie podziemnej działalności NSZZ "S" czy też samą przynależność do związku. Większość działaczy Solidarności członków opozycji, szczególnie KOR, zostało internowanych, a później znalazło się w więzieniach.
Oficjalnym powodem wprowadzenia stanu wojennego była pogarszająca się sytuacja gospodarcza kraju, której przejawami były braki w zaopatrzeniu sklepów oraz zagrożenie bezpieczeństwa energetycznego kraju w obliczu zbliżającej się zimy. Celem wprowadzenia stanu wojennego była jednak likwidacja NSZZ Solidarność, zdławienie protestów społecznych i wstrzymanie procesów demokratyzacyjnych, zainicjowanych w sierpniu 1980 roku. Zagrażały one bowiem trwałości systemu komunistycznego oraz utrzymaniu władzy przez PZPR.