Unijni ambasadorowie pochodzą w znacznej większości z krajów starej Unii, tylko dwa stanowiska ambasadorów przypadły osobom z nowych krajów to znaczy z Litwy i Węgier. Marcin Zaborowski wyjaśnia, że dotychczasowe przepisy uniemożliwiały obsadę unijnych stanowisk dyplomatycznych przez urzędników z nowych krajów Unii. Mówił, że aby zostać unijnym ambasadorem trzeba co najmniej dwa lata pełnić wysoką funkcję w Unii. A - jak dodał - dojście do takiego stanowiska "zajmuje trochę czasu". .
Ryszarda Formuszewicz podkreśla, że brak wśród unijnych ambasadorów wynika też z oszczędności, jakie wprowadzono dla unijnej dyplomacji. Jej zdaniem, aby pracownicy z nowych krajów członkowskich mogli wejść w skład korpusu służby zewnętrznej powinny najpierw powstawać miejsca pracy na które "przeprowadzany jest nabór". A w ostatnich latach nie tworzono takich miejsc pracy ze względów oszczędnościowych.
W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony unijna dyplomacja zmieniła swoją strukturę. Powstała Europejska Służba Działań Zewnętrznych. Ta zmiana struktury ma być korzystna dla Polski. Według nieoficjalnych informacji, jedno z czterech najważniejszych stanowisk w europejskiej służbie zagranicznej ma przypaść Polakowi.
Z raportu PISM wynika, że unijni dyplomaci w 92 procentach wywodzili się z krajów starej Unii, najmocniejszą reprezentację miała Belgia. Polaków zatrudnionych w unijnej służbie dyplomatycznej było zaledwie 36.
Unijni dyplomaci pracujący w Afryce, Azji czy Ameryce Południowej bardzo często nie znali języka kraju, w którym pracowali, przy obsadzie placówek w dawnych państwach Związku Radzieckiego nie wzięto pod uwagę związków historycznych, znajomości realiów politycznych często znajomości języka. Żaden z przedstawicieli Unii w państwach arabskich nie znał języka arabskiego.
