Żołnierza Armii Krajowej i 2. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych oraz skazanego na karę śmierci kuriera zrzeszenia Wolność i Niezawisłość Jerzego Woźniaka przypomina wystawa Instytutu Pamięci Narodowej, którą otwarto w piątek w Błażowej k. Rzeszowa.
W Błażowej Woźniak spędził dzieciństwo i młodość, był też żołnierzem tamtejszej placówki AK.
"Wystawa opisuje losy niezwykłego człowieka i przedstawia je na tle historii XX wieku, bo tak się złożyło, że życie Jerzego Woźniaka, który urodził się już w II RR, już po odzyskaniu niepodległości, splotło się bardzo blisko z historią Polski" - powiedział PAP prezes IPN Łukasz Kamiński, który otworzył wystawę.
Zaznaczył, że IPN stara się pokazywać historie najnowszą "nie tylko przez pryzmat masowych wydarzeń, masowych zjawisk, ale także przybliżać ją poprzez jednostkowe, a niezwykłe losy".
Ekspozycje "Losy Polaków. Jerzy Woźniak 1923-2012" składa się z dwóch części. "Pierwsza to 15 plansz przedstawiających najważniejsze wydarzenia z historii Polski z lat 1918 -1990, które wpłynęły na życie Woźniaka. Zaś druga zawiera 32 plansze ilustrujące jego życie" - powiedział Wojciech Trębacz z wrocławskiego IPN, który przygotował wystawę.
Jerzy Woźniak urodził się 8 listopada 1923 r. w Krakowie. Kilka miesięcy później wraz z rodzina przeniósł się do Błażowej. Spędził tam okres międzywojenny i większość okupacji niemieckiej.
Walczył w szeregach Armii Krajowej; uczestniczył w akcji "Burza". Po wejściu wojsk sowieckich do Polski ukrywał się i działał w oddziałach samoobrony AK, później w organizacji NIE i Delegaturze Sił Zbrojnych Rzeszów-Południe.
W 1945 r. znalazł się w 2. Korpusie PSZ we Włoszech. Był także członkiem delegatury zagranicznej zrzeszenia Wolność i Niezawisłość kierowanej przez płk. Józefa Maciołka (1946-1947) oraz jej emisariuszem w Londynie.
W latach 1945-1946 studiował medycynę na uniwersytetach w Innsbrucku i Edynburgu. Po powrocie do kraju w 1947 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Skazano go na karę śmierci, którą zamieniono na dożywotnie więzienie. W 1956 roku wyszedł na wolność, skończył przerwane studia medyczne. Potem pracował we Wrocławiu jako pulmonolog.
Od 1997 r. do 2001 r. był zastępcą kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, a od października 2001 r. do lutego 2002 r. był jego szefem. Należał do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenia "WiN" we Wrocławiu. Przewodniczył dolnośląskiemu Związkowi Żołnierzy Armii Krajowej.
Został odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (na emigracji w 1948 r.), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003 r.). Był honorowym prezesem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Zmarł w kwietniu 2012 roku we Wrocławiu. (PAP)
kyc/ ls/
