Wybitny operator Jerzy Wójcik, współtwórca polskiej szkoły filmowej, autor zdjęć do najsłynniejszych polskich filmów lat 50. i 60., znakomity pedagog, skończy 12 września 80 lat.
Jerzy Wójcik urodził się w 1930 r. w Nowym Sączu. W 1955 r. ukończył studia na wydziale operatorskim łódzkiej filmówki. Karierę zawodową rozpoczął rok później na planie "Kanału" Andrzeja Wajdy, gdzie pracował jako operator kamery u boku autora zdjęć Jerzego Lipmana.
Jako samodzielny operator Wójcik zadebiutował w 1957 r. na planie "Eroiki" Andrzeja Munka.
W kolejnych latach był autorem zdjęć m.in. do filmów: "Krzyż Walecznych" Kazimierza Kutza (1958), "Popiół i diament" Wajdy (1958), "Matka Joanna od Aniołów" Jerzego Kawalerowicza (1960), "Nikt nie woła" Kutza (1960), "Faraon" Kawalerowicza (1965), "Potem nastąpi cisza" Janusza Morgensterna (1965), "Westerplatte" Stanisława Różewicza (1967), "Potop" Jerzego Hoffmana (1974) oraz "Opadły liście z drzew" (1975) i "Kobieta w kapeluszu" (1984) Stanisława Różewicza.
Jest profesorem zwyczajnym sztuki filmowej, wieloletnim wykładowcą łódzkiej filmówki, a także reżyserem i scenarzystą filmowym. Zrealizował m.in. film "Wrota Europy" (1999), według własnego scenariusza, napisanego wspólnie z Andrzejem Mularczykiem.
"Wójcik obserwuje człowieka chłodno, badawczo, obiektywnie; wie, że to, co go zasadniczo charakteryzuje, nie wyraża się słowem czy gestem, lecz jest zawarte w związku między człowiekiem a otoczeniem, w krótkotrwałych uzewnętrznieniach, których nie wolno stracić, jeśli chce się dotrzeć do sedna" - napisano w 1969 r. na łamach magazynu "Kino".
Jerzy Wójcik ocenił w jednym z wywiadów, że "najbardziej fantastyczne w kinie jest to, że można sfotografować przemianę". "To jest istota kina. Dotyczy to zarówno przemiany w świecie duchowym, jak i przemiany w przyrodzie" - zauważył ("Kwartalnik Filmowy" 7-8/1998). (PAP)
jp/ hes/ gma/
