Odnowiony przez konserwatorów XIII-wieczny dokument lokacyjny Sandomierza (Świętokrzyskie), zaprezentowano w piątek w tutejszym Muzeum Diecezjalnym.
Prace renowacyjne wystawionego w 1286 r. przez księcia Leszka Czarnego dokumentu, polegały m.in. na rozprostowaniu zagięć arkusza i uzupełnieniu ubytków papieru. Dokument oczyszczono i zabezpieczono przed dalszym niszczeniem.
"Akt nadania praw miejskich, należący do zbiorów sandomierskiej Kapituły Katedralnej, będzie wyeksponowany w muzeum, w specjalnie przygotowanej gablocie" - powiedziała PAP kustosz Muzeum Diecezjalnego, Urszula Stępień.
Kilkumiesięczne prace przeprowadzono w Zakładzie Konserwacji Papieru i Skóry Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wykonano także kopię dokumentu, którą przekazano sandomierskiemu samorządowi. Przedsięwzięcie sfinansowały kosztem 15 tys. zł władze miasta.
Pierwszy akt lokacyjny Sandomierz otrzymał przed 1241 r., prawdopodobnie z rąk księcia Leszka Białego. Przywilej z 1286 r. przenosił osadnictwo z rejonu kościoła pw. św. Jakuba i św. Pawła, na sąsiednie wzgórza - gdzie potem rozwijało się miasto - teren dzisiejszej Starówki.
Miasto lokowano na prawie magdeburskim. Dokument nakładał na kupców podążających na ówczesne Węgry i Ruś prawo składu - obowiązek zatrzymywania się i wystawiania na sprzedaż towarów w Sandomierzu. Mieszczanie sandomierscy posiadali prawo do pobierania cła od przepraw przez Wisłę, kontroli żeglugi rzecznej oraz budowy stałego mostu. Miasto posiadało również prawo bicia własnej monety. Zgodnie z dokumentem lokacyjnym, kościołem parafialnym została - nieistniejąca dziś - świątynia pw. św. Piotra. (PAP)
ban/ ls/
