_ Kandydaci wyszli na ostatnią krzywą _ – tak mógłby brzmieć komunikat komentatorów politycznych, którzy, w odróżnieniu od sprawozdawców sportowych, relacjonują zmagania, w których zwycięzcami nie zostają zawodnicy najlepsi, lecz tacy, którzy potrafią kibicom wmówić, że takimi są...
Tę ostatnią krzywą rysują wyniki sondaży preferencji wyborczych. Opierają się na bieżących informacjach medialnych kreujących wizerunki polityków na podstawie ich udramatyzowanych zachowań oraz opinii najczęściej niebezstronnych ekspertów.
Ich amnezja dotycząca niewygodnych faktów z życia kandydatów, których darzą pełną nadziei sympatią, budzi współczucie niejednego sklerotyka. Natomiast niejeden mnemotechnik zazdrości im zdolności zapamiętywania liczby spraw dyskredytujących polityków nie cieszących się ich poparciem.
[
]( http://www.money.pl/wybory2010/ )I tak czwartorzędne, wyimaginowane państewko zaczyna jawić się jako kolebka przyszłego mocarstwa gospodarczego, które nie da sobie dmuchać w kaszę lub kartofle. Gotowi jesteśmy nawet uwierzyć, że pewien specjalista od kadzidła podziwiał (niech będzie – pochwalał nawet) zapach kosmetyków znanej damy. Zaś jej szwagier, dusza człowiek, starał się przytulić do siebie tych, którzy przystanęli albo wałęsali się tam, gdzie nie wypada.
Zresztą podziw, jaki wzbudził on nagłą elegancją i urodą spowodował żal nad straconym przez niego życiem, gdy nad wygląd przedkładał dobro ojczyzny. Niektóre kobiety wręcz oszalały na jego punkcie, a znanemu hrabiemu aż język zaczął plątać się z zazdrości, gdyż czuje, że w drugiej turze (albo żubrze), grozi mu klęska. Niedobrze, panie bobrze.
Można sobie wyobrazić, jak zareaguje świat, gdy ten cichy bohater zostanie Ojcem Narodu, a wierni mu zabłysną światłem odbitym. Ludy wprost zamilkną w pokorze przed mądrością wyborców, którzy zapewnią mu sukcesję. W każdym razie na pewno szacunek, jakim będziemy się cieszyć, będzie jeszcze pocieszniejszy...
Dlatego nadszedł czas, by w tej przełomowej dla dziejów chwili powstała operetka narodowa. Taki _ Cud mniemany 2 _. Sequel nawiązywałby do polityków. Tych z Krakowskiego Przedmieścia i tych, którzy w ostatnich wyborach parlamentarnych byli górą.
Rzecz działaby się w przemielającym ustawy parlamencie, oraz jednej z jego restauracji, a także w jedynej patriotycznej rozgłośni radiowej. Tam przez cztery lata (albo pięć) bohaterowie odpuszczali by sobie żółć i grzechy – naprzemiennie.
Operetka zaczynałaby się arią: _ Ras na pniu między dębami (i cereśniami), Siedziały w paze turkawki, Nie wiem, dla jakiej zabawki, Tsepotały sią sksydłami. _ Później tematem byłoby in vitro a raczej jego likwidacja: _ Zyjcie swobodnie – mnóżcie się płodnie, Obyście wase widzieli prawnuki, Obyście od dzisiesej psewrotnej nauki, Dalecy – poćciwe mogli wydać plemię. _
Najlepszymi przyśpiewkami byłyby te noszące aluzyjne tytuły: _ Nie ci nam dają, którzy są bogaci _ (to o liberałach i spisku masońsko-żydowskim); _ Jestem dobra jak baranek _ (to o prawej partii).
Największy aplauz budziłyby jednak przeróbki poloneza _ Rzadko to bywa na świecie _ (o wyborze właściwym), oraz krakowiaka _ Oj da, da, da, tańcujmy wesoło _ (po wyborze właściwym – nie mylić ze służalczością wobec wschodniego sąsiada).
Zgodnie z librettem każdy śpiewałby na swoją nutę. Byle patriotyczną. Operetka kończyłaby się znanym przebojem: _ Co było wczoraj odeszło w cień. Niepamięci, niech się święci. Cud niepamięci. Cud niepamięci. _ Oraz okrzykami: _ Tu jest Polska! _
Autor jest niezależnym konsultantem w zakresie marketingu politycznego i wyborczego