Gdyby premier siedział cicho, nie byłoby kryzysu

Grekom się nigdzie nie spieszy. Nie spieszy im się w młodości, bo studia - w tym podręczniki, a nierzadko i akademiki - są darmowe. Nie spieszy im się w pracy, bo jeszcze do niedawna raz zdobyta państwowa posada gwarantowała zatrudnienie do końca życia. Nie spieszy się im się wreszcie z płaceniem podatków, bo kraj zżera korupcja. Przekonanie o zepsuciu władzy jest na tyle powszechne, że zdrobnienie wyrazu koperta oznacza po grecku łapówkę.

Jedyną osobą, której się w Grecji spieszyło, był Jeorios Papandreu, który za swoją nadgorliwość zapłacił wysoką cenę. Dziedzic politycznej dynastii, która wydała na świat trzech premierów Grecji, jako pierwszy mówi o problemach kraju otwarcie i, co gorsza, na forum międzynarodowym.

To Papandreu przyznał, że odziedziczył po swoich poprzednikach zaniżone statystyki długu publicznego oraz niewydolny system socjalny, którą całą swą słabość obnażył, gdy minął boom turystyczny w kraju. Tymczasem wielu Greków jest przekonanych, że gdyby premier siedział cicho i nadal zamiatał problemy pod dywan, kryzysu by nie było, a unijne dotacje płynęłyby do Grecji szerokim strumieniem.

Choćby więc plan ratunkowy dla kraju podpisało nie pięciu, jak chce Unia, ale i stu greckich polityków, nie ma gwarancji powodzenia reform. Żeby uratować strefę euro nie trzeba jednak wyrzucać Grecji z Unii, czy, jak chcieliby niektórzy, wyprzedawać greckich wysp Niemcom a zabytków Szwajcarom, pozostawiając w kraju tylko kozy i oliwki.

Wystarczyłoby, żeby przeciętny mieszkaniec Aten lub Salonik popijając swoją popołudniową _ frappe _ przyznał niechętnie: _ sami jesteśmy sobie winni _ i zamiast strajkować, wziął się do roboty. Mam nadzieję, że Lukas Papademos wie, jak przekonać do tego rodaków.

Autorka felietonu jest dziennikarzem portalu Money.pl