Do dziś pamiętam opowieść kolegi, który w odziedziczonej po starszym bracie na przełomie lat 80. i 90. minionego stulecia kolekcji płyt winylowych znalazł - opatrzone kuszącym tytułem - wydawnictwo _ Rytmy metalowców _.
Szyld wiele obiecywał nastolatkowi, którego gust muzyczny ukształtowały kultowe w tamtych czasach audycje radiowe: lista przebojów _ Trójki _ i _ Rozgłośnia Harcerska _. Kumpel z licealnej ławki szybko przerzucił więc krążki Maanamu i single Republiki i w drżące z podniecenia dłonie pochwycił album, który - jak mniemał - miał otworzyć wota do świata gitarowego hałasu.
Po chwili okazało się, że zamiast nagrań owianego mroczną legendą jarocińskiej czarnej mszy Kata czy thrashmetalowych galopad mgliście kojarzonego za sprawą _ Dorosłych dzieci _ poznańskiego Turbo - krążek wypełniają piosenki wykonywane przez amatorskie zespoły muzyczne działające przy zakładowych domach kultury przedsiębiorstw działających w branży metalowej.
Zamiast odzianych w skóry, długowłosych herosów gitary z okładki spoglądali odziani w marynarki, stateczni panowie w średnim wieku. Kolega do dziś pamięta swoje rozczarowanie i zniesmaczenie. Gdy wspomina tą historię wciąż boleje nad tym, jak bardzo czuł się oszukany.
Rozumiem go. Bo dziś podobne odczucia towarzyszą mi, gdy słyszę wyborczą pseudo hip-hopową piosenkęGrzegorza Napieralskiego. Twierdzenie Hirka Wrony, że jest to utwór _ dla nikogo _ jest delikatnie mówiąc eufemizmem. Ci, do których - teoretycznie adresowany jest _ Napieralski Song _- użyliby z pewnością bardziej dosadnych określeń.
Co prawda trzeba przyznać, że wykonanie trzyma jako-taki poziom. Od strony produkcyjno-aranżacyjnej też nie jest najgorzej, choć tu już utwór trąci nieco myszką. Wszystko kładzie jednak kluczowa warstwa tekstowa, która może co najwyżej wywoływać spazmatyczne ataki śmiechu na młodzieżowych domówkach.
_ Od młodego Grzesiek bardzo polityczny, w końcu politolog, ale też praktyczny _ czy też _ Dwie specjalizacje i magister z niego _ to dwa pierwsze z brzegu kwiatki wyciągnięte z okraszonej częstochowskimi rymami kompozycji. Zaręczam, że jest ich dużo więcej.
W tym świetle pojawiająca się mniej więcej w połowie trwania utworu konkluzja,_ że młody to kandydat jest, młodych więc przekona _ brzmi jak ponury żart.
Posłuchaj, jak brzmi _ Napieralski Song _ - czyli hip-hop _ dla nikogo _
Sytuacji nie ratują nawet utrzymane w stylistyce r'n'b i Prince'a kobiece chórki w refrenach: _ Jeee! Jeee! Jeee! SLD _ i _ wygra-myyy ja i ty-yyy _. Może gdyby sztab kandydata wysupłał fundusze na wyborczy klip i wzorem soft-erotycznych - bo już dawno nie muzycznych - młodzieżowych telewizji emitujących teledyski na planie kręciłyby się ponętne chórzystki, na taki lep złapałoby się kilku co mniej rozgarniętych młodzieńców w spodniach z opuszczonym krokiem. Ale czy na pewno o taki efekt chodziło?
Napieralski nie jest nawet prekursorem i nie może liczyć na taryfę ulgową. Tradycja prowadzenia kampanii w rytm wyborczych szlagierów sięga bowiem w Polsce czasówAleksandra Kwaśniewskiegopląsającego na scenie z dico-polowym Top One.
Ole! Olek! - zobacz spot Aleksandra Kwaśniewskiego z 1995 roku:
Ale chyba najbardziej pamiętne są songi zamawiane przez sztab szefa Samoobrony. _ Ten kraj jest nasz i wasz _, _ Polskę trzeba zLepperować _ czy tez wychrypiane przez Michała Wiśniewskiego patetyczne _ Dokąd idziesz Polsko? _ to już kampanijna klasyka.
Posłuchaj, jak Trubadurzy wyśpiewują receptę na lepszą Polskę:
Te utwory też były obciachowe. Śmiano się z nich równie często, co z songu Napieralskiego. Ale nad tym ostatnim miały jedną przewagę. Były utrzymane w tak samo przaśnej i niewyszukanej stylistyce co emploi kandydata, któremu miały przysporzyć głosów. Nikomu nie przyszło na myśl, by przebrać Andrzeja Leppera we frak i kazać mu stroić mądre miny, a w tle puszczać inspirowane dodekafonią dzieła Pendereckiego.
Bo - przy całym szacunku - trudno sobie wyobrazić, popierających kandydata SLD, członków: Krajowej rady Weteranów Lewicy i Ruchu Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka w odwróconych czapkach z daszkiem witających się zapożyczonym z murzyńskiego getta _ Yo! Peace Brother! _ zamiast jakże swojskiego _ per towarzyszu _.
ZOBACZ TAKŻE:
Autor felietonu jest dziennikarzem Money.pl