Zetknąłem się ostatnio w prasie z wypowiedzią jednego z prawicowych mężów stanu - proszę wybaczyć, ale nie zapamiętałem nazwiska - który kategorycznie stwierdził, że obiektywizm jako taki jest kłamstwem i nie ma racji bytu.
Człowiek bowiem w praktyce nigdy nie jest obiektywny. Nigdy też nie będzie w stanie odlepić się od kulturowych korzeni, społecznych uwarunkowań, naleciałości, zwyczajów, emocji oraz uczuć, jakim w danej chwili podlega.
Forsowanie zachowań obiektywnych, jak w toku jego wypowiedzi zostało dalej udowodnione, jest najzwyczajniejszym na świecie tchórzostwem, unikaniem męskiej konformacji, uchylaniem się przed odpowiedzialnością za swoje słowa, słabością i chowaniem się za plecami frazesów, które nie znajdują pokrycia w twardej rzeczywistości.
W tym samym bodajże czasopiśmie zetknąłem się z dużym tekstem dotyczącym zasadności kary śmierci, a ta jak wiadomo jest postulowana i forsowana głównie przez polityków prawicowych.
Wykład był wysoce przekonywujący, nieco być może stronniczy, ale też trudno nie zgodzić się z pewnymi jego tezami, które podsumować można w stwierdzeniu, iż zło musi zostać ukarane, w przeciwnym bądź razie, pozwalając przestępcy uniknąć konsekwencji swoich zbrodniczych czynów, dajemy przyzwolenie na brak elementarnej etyki i w efekcie działamy na szkodę całego społeczeństwa.
Proszę nie traktować tej wypowiedzi jako wykładni lewicowych poglądów, bowiem do lewicy, wbrew utartym, co do mojej osoby stereotypom mam wysoce ambiwalentny stosunek. Zastanowiła mnie jednak w tym przypadku następująca kwestia. Jeżeli zgodnie z duchem prawicy przyjmiemy, że człowiek z natury nie może być obiektywny to, kto zatem ma prawo karę śmierci orzec?
Przecież osoba, która podejmuje taką ostateczną decyzję, która bierze na swoje barki ciężar odpowiedzialności musi być wolna od uprzedzeń, emocji i uwarunkowań, czyli nazywając rzecz po imieniu obiektywna, w przeciwnym razie cały system sądownictwa można uznać za farsę, igraszkę ludzi, którym przyszła ochota zabawić się w Boga.
Przyznam szczerze, że biorąc udział w rozprawie, której stawką byłoby moje życie wolałbym nie spotkać się z człowiekiem, który orzekając winę odreagowuje po prostu swoje traumy z dzieciństwa, dokonując sądów czy raczej samosądów działa pod wpływem emocji, jakich doświadczył podczas porannej toalety.
Prawica jest bezkompromisowa, radykalna i prawa, co rzecz jasna jest wysoce chwalebne, lewica stara się być przyjazna człowiekowi zgnębionemu przez kapitalistyczny los, ale tak naprawdę jedyne, co w miarę rozsądny człowiek może zrobić to nie podchodzić dogmatycznie do kwestii, jakie wypowiadają pewni swoich racji politycy obu stron.