Zastanów sie przy urnie. Kaczyński może być drugim Piłsudskim

Przez wielu z nas uważany jest za obciachowego. Nie ma przecież prawa jazdy, dzieci, chodzi w podniszczonych butach, nie zna się na nowoczesnych technologiach, jest zbyt kościelny, przekręca imiona i nazwiska i w ogóle wydaje się mało sympatyczny. Oburzają nas jego ostre sądy i wypowiedzi, wyrażanie nieufności wobec sąsiadów i nowoczesnej Europy. Chcemy, żeby zszedł ze sceny politycznej, dał nam spokój, pozwolił o sobie zapomnieć. Tymczasem ciągle jest, ciągle daje o sobie znać i denerwuje. Następne pokolenia na pewno nie będą go dobrze wspominać! Czy aby na pewno? Historia uczy, że może być zupełnie inaczej.

Dziś w szkołach każde dziecko uczy się o Adamie Mickiewiczu. Jeden z twórców polskiego mesjanizmu jest przedstawiany w aureoli bohatera, któremu bezwzględnie należy się cześć. Tylko czy żyjąc w jego czasach dalibyśmy się porwać hasłu: _ Polska Chrystusem narodów _, czy raczej uznalibyśmy je za śmieszne lub niebezpieczne? Czy cenilibyśmy ciągłe nawoływania do zbrojnej walki z potężnym caratem, czy raczej uznawalibyśmy, że tylko spokój i zachowanie rozsądku może dać nam lepszą przyszłość? Czy w 1863 roku stanęlibyśmy po stronie natchnionych poezją Mickiewicza powstańców styczniowych, czy opowiedzielibyśmy się za margrabią Aleksandrem Wielopolskim, który próbował uzyskać od caratu stopniowe ustępstwa na drodze negocjacji?

Podobne pytania nasuwają się w przypadku bliższej naszym czasom postaci Józefa Piłsudskiego. Gardziła nim warszawska klasa średnia, bo przecież wprowadzał zamęt, ostre słowa i kategoryczne sądy, zamiast pozwolić się cieszyć elektrycznością w domu, co było ówczesnym odpowiednikiem dzisiejszej ciepłej wody w kranie. Co więcej, podważał ład państwa demokratycznego, mówiąc choćby o ówczesnej konstytucji: _ Ja tego, proszę pana, nie nazywam Konstytucją, ja to nazywam konstytutą. I wymyśliłem to słowo, bo ono najbliższe jest do prostituty. Pierdel, serdel, burdel _. W końcu zresztą na ten ład się targnął zbrojnie za sprawą przewrotu majowego. Dziś jednak okupuje czołowe miejsca rankingów na największe postaci naszych dziejów.

Piłsudski mógł też razić młodych nieznajomością nowych technologii. W 1924 roku na gramofonową płytę nagrały się jego słowa:_ Stoję przed jakąś dziwaczną trąbą i myślę, że głos mój ma się oddzielić ode mnie i pójść gdzieś w świat beze mnie, jego właściciela. Zabawne pomysły mają ludzie! _ Przypomnę tylko, że technologie nagrywania głosu Thomas Edison wynalazł już 57 lat wcześniej!

Nie twierdzę wcale, że Jarosław Kaczyński musi zostać drugim Piłsudskim albo Mickiewiczem. Broń Boże! Niewykluczone zresztą, że potomni bardziej docenią Bronisława Komorowskiego, Donalda Tuska lub kogoś innego. Miejmy jednak na uwadze, że z perspektywy czasu ludzkie osądy się zmieniają.

O ile Polacy nie lubią _ narodowych sztandarów _ na co dzień, to bardzo je sobie cenią, gdy powiewają nad postaciami historycznymi. Doceniają u nich inne cechy i przymioty, niż u sobie współczesnych. Warto o tym pomyśleć, gdy dajemy się rozpalać codziennym sporom, swarom, przezwiskom i wyzwiskom. Bo nie jest wykluczone, że plujemy na przyszły pomnik. A wtedy nikt nas za bohaterów nie uzna.

Autor felietonu jest dziennikarzem portalu Money.pl