Stolica Apostolska potwierdziła wybór św. Kingi na opiekunkę polskiego samorządu terytorialnego - poinformował podczas spotkania opłatkowego prezydentów i burmistrzów "Miast Papieskich" sekretarz Konferencji Episkopatu Polski bp Piotr Libera.
Pod koniec lat 90. przedstawiciele kilku organizacji samorządowych: m.in. Związku Miast Polskich i Ligi Krajowej, zwrócili się do Episkopatu z prośbą o ustanowienie kanonizowanej w 1999 r. przez Jana Pawła II świętej, patronką samorządów. Od 2000 r. św. Kinga jest już patronką samorządów Sądecczyzny.
W środę biuro prasowe Episkopatu poinformowało PAP, że na mocy dekretu watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 27 października 2006 r. Stolica Apostolska potwierdziła "wybór św. Kingi jako niebiańskiej Patronki" samorządowców i pracowników samorządowych. Podczas spotkania opłatkowego w Warszawie we wtorek powiedział o tym samorządowcom bp Libera.
Episkopat zatwierdził wniosek samorządowców, a Ojciec Święty Benedykt XVI wydał w tej sprawie decyzję pozytywną - zrelacjonował słowa bp. Libery prezydent Częstochowy i przewodniczący Ligi Krajowej, Tadeusz Wrona.
Prezydenci, burmistrzowie i wójtowie polskich miast i gmin podjęli starania o ustanowienie św. Kingi swoją patronką, bo jak stwierdzili - "Święta Kinga, która w swoim życiu doskonale miłość do Boga realizowała między innymi poprzez dbałość o wzrost gospodarczy i poprawę bytu mieszkańców powierzonych sobie ziem, dla nas - samorządowców - jest wspaniałym wzorem do naśladowania".
Święta Kinga (inaczej Kunegunda) żyła w latach 1234-1292, była córką króla Węgier Beli IV. W 1239 r. została zaślubiona księciu sandomierskiemu Bolesławowi Wstydliwemu. Jego głównym zamysłem była odbudowa, umocnienie i rozwój zniszczonego najazdem tatarskim w 1241 r. kraju.
Kinga brała w tym dziele czynny udział. Przyczyniła się najpierw do lokacji Krakowa na prawie magdeburskim. Później dokonywała lokacji wielu kolejnych miast i wsi, zwłaszcza w Małopolsce, co oznaczało ustanawianie demokratycznego - jak na ówczesne czasy - ustroju samorządowego tych miejscowości.
Nadawała m.in. lokalne uprawnienia sądowe, podatkowe i celne, przyspieszając w ten sposób rozwój gospodarczy. Sama finansowała część przedsięwzięć z własnego majątku - zwłaszcza na Ziemi Sądeckiej, którą Bolesław Wstydliwy zapisał jej jako rekompensatę nakładów poniesionych na odbudowę zniszczonych miast, przede wszystkim Krakowa.
Zmiany te spowodowały napływ na ziemie polskie ludności niemieckiej, która angażowała się w odbudowę kraju, widząc w tym także swój własny zysk. Rozumiejąc potrzebę utrzymania polskości tych ziem, Kinga dbała o rozwój kultury polskiej, m.in. o nauczanie po polsku w szkołach, a także wprowadzanie polskich elementów do liturgii kościelnej.
Prócz tych przedsięwzięć działała również charytatywnie. Pomagała potrzebującym, finansowała budowę szpitali. Jednocześnie dbała, by urzędnicy sprawowali swe funkcje sprawiedliwie, zwalczała przejawy nadużywania władzy - tak, że mieszkańcy Sądecczyzny nazywali ją - zamiast księżną - matką.
Po śmierci męża w 1279 r. Kinga ufundowała w Starym Sączu klasztor klarysek i uposażywszy go przywilejem, mieszkała w nim aż do śmierci. Beatyfikowana przez papieża Aleksandra VIII w 1690 r., została w 1999 r. kanonizowana przez Jana Pawła II. Jest patronką Polski i Litwy oraz diecezji tarnowskiej, a także opiekunką ubogich i górników solnych.(PAP)
mtb/ bno/ fal/
