Tusk dojrzał, a Ziobro byłby gorszy od Kaczyńskiego

Ireneusz Krzemiński, profesor socjologii, publicysta: Ja nie jestem tak dobry w przewidywaniu przyszłości jak prof. Staniszkis. Moja socjologia jest bardziej konkretna i dalsza od zmyślania przyszłości, więc wolałbym nie snuć takich teorii. Przyszłość to zagadkowa sprawa, ale ja raczej bardziej widziałbym w niej zupełną klęskę PiS-u. Ta partia jest przecież na drodze ku destrukcji. Staje się mniejszościowa i radykalna. Nie widzę kogoś, kto mógłby ją ratować. Ale, faktycznie, można słusznie zakładać, że po paru latach kto inny niż rządząca PO wygra wybory.

Pan Ziobro ma potencjał, ale raczej do tego, by stać się przywódcą nawet bardziej radykalnym niż sam prezes Kaczyński. Nie wiem,skąd takie powodzenie tego polityka w kręgach krakowskich.Wydaje mi się, że to lokalne poparcie nie przeniesie się na cały kraj. Jeśli Ziobro miałby zostać ogólnonarodowym przywódcą, to musiałby przejść jakąś ważną przemianę, a nic na to nie wskazuje.

Na ogół potencjał partii, która ma władze, wyczerpuje się po jakimś czasie. Poprzez różne polityczne gry, uwikłanie w różne interesy - to normalne, nic nadzwyczajnego. Wtedy, w systemach demokratycznych taką władzę się wymienia. To jedna z ważniejszych cech demokracji, przynosząca na ogół pożytki społeczne.

Mam nadzieję, że premier się nie obrazi po tym, co teraz powiem. Mnie wydaje się, że on dopiero dojrzał do tego, by naprawdę rządzić. Myślę, że właśnie teraz uświadomił sobie, że to idealny czas, by wejść jako człowiek i polityk do historii dzięki podjęciu ważnych, reformatorskich decyzji. Mam wrażenie, że Donald Tusk zabiera się do tego, by tak jak profesor Buzek przez pozytywne działanie zrobić coś ważnego dla kraju.

To w dużej mierze wina PiS. Kaczyński stwarza problemy, które angażują rządzących intelektualnie, a jeszcze bardziej emocjonalnie, odbierają im czas, który mogliby poświęcić sprawom ważnym - właśnie reformom. To jedno. A drugie, to niezaprzeczalna konieczność rozważnego i wolnego wprowadzania zmian w obszarach tak wrażliwych, jak te czekające w naszym kraju na naprawę. Weźmy służbę zdrowia, w przeszłości zmiany, które wprowadzano w jej funkcjonowaniu miały koszmarne konsekwencje. Zwłaszcza SLD-owski koniunkturalizm zepsuł ją bardzo poważnie. W ogóle ważna i niezaprzeczalnie udana przemiana ustrojowa kosztowałaby nas znacznie mniej, gdyby wprowadzano niektóre reformy z większa rozwagą.

Platformie brakuje do skuteczności jednej rzeczy: rzetelnej, konkretnej i merytorycznej debaty publicznej. To posłowie tej partii zaniedbują. Potrzebne są takie ciała jak Rada Gospodarcza, tylko aktywizujące liderów znacznie szerszego wachlarza środowisk – od twórczych przez akademickie do społecznych. Teraz mało kto bierze udział w rozmowach na temat kształtu reform rządowych. Nasza debata jest pełna spraw nieistotnych .

Myślę, że z SLD nie ma co wiązać jakichś większych nadziei. No chyba, że pojawią się nowi działacze. Na razie mam wrażenie, że Sojuszowi po prostu powoli wyczerpuje się elektorat postkomunistyczny. A ten nowy, zdobyty przez wyczyny śpiewaczo-taneczne pana Napieralskiego, to przecież masowa, populistyczna publiczność. Mnie w kontekście opozycji bardziej ciekawi rozmowa o nowej prawicy i nowej lewicy.

W tej roli mogliby wystąpić autorzy sukcesu wyborczego prezesa PiS. Ludzie,którzy tworzyli dla niego kampanię w wyborach prezydenckich, zrobili niezaprzeczalnie dobrą robotę. Mają zasługi, których prezes nie docenia. Teraz pytanie, czy w PiS istnieją środowiska na tyle silne i na tyle liczne, które byłyby w stanie wyrwać partię z rąk Kaczyńskiego podporządkowującego ją swojemu szaleństwu? Tego nie wiem. Widać, że młodsza, nowocześnie-konserwatywna część PiS-u jakby się ukryła i przyczaiła. Ale prezes Kaczyński pewnie o tym pamięta... Warto wszak zarazem przypomnieć, że w wyniku jego zachowań, upadały ugrupowania, które sam zakładał. Mam wrażenie, że jego krucjata, to właśnie rozłożona w czasie likwidacja PiS. Gdyby nie instytucjonalne poparcie np. ze strony Radia Maryja czy dużej części księży, episkopatu, to Prawa i Sprawiedliwości już by nie było albo jego znaczenie byłoby znacznie mniejsze.

Za wcześnie by prorokować, jaki będzie los nowej partii Palikota, ale mimo początkowego sceptycyzmu, teraz wiąże z nią pewne nadzieje. Ma ona pewien potencjał. Choć jej oparcie będzie się budować raczej na pewnych mniejszościowych elitach, to jednak coraz ważniejszych w naszym kraju.

(Śmiech) Zdaje mi się, że taki potencjał szeroko-liberalno-lewicujący istnieje. Jest on jednak bardzo oporny do uruchomienia politycznego. To było widać pod pałacem prezydenckim, gdy zgromadził się tłum kontestujący postawę obrońców krzyża. To jednak był tłum – owszem sprawnie zorganizowany, ale ciągle jednak nie tworzący grupy poparcia jakiejś idei politycznej. Także aspirująca do „partyjnej polityki” „Krytyka Polityczna” ponosi wciąż w tym klęskę. I to pomimo dużego poparcia młodszego pokolenia.

Niekoniecznie. Tam było dużo interesujących środowisk. Przyszli ludzie, którzy nie zgadzali się na obrzydliwy sposób manifestowania poglądów przez obrońców krzyża. I choć ciężko mówić o nich jako o grupie wyborców, to jednak przyszli oni demonstrować swoje przywiązanie do zasad demokracji.

Myślę, że ta partia ze swoim zróżnicowaniem, z podziałem na skrzydło liberalne i konserwatywne ma jeszcze ogromne możliwości do tego, by długo pozostawać partią wybieraną w wyborach.