Rocznie z funduszu będzie mogło skorzystać 40-50 tys. obywateli UE.
Na tę inicjatywę przewodniczącego Komisji Europejskiej (KE) Jose Manuela Barroso zgodzili się rok temu unijni przywódcy na szczycie w Brukseli.
"To sygnał solidarności Europy wobec osób, których dotknęła konieczność dostosowań do zmian w światowym handlu" - oświadczył w środę Barroso.
KE nie chodzi o to, by powstrzymać globalizację, ale by pomóc osobom, które straciły pracę, bowiem ich firma przeniosła produkcję np. do Chin albo Indii - gdzie znacznie tańsza jest siła robocza. Jeśli kraj członkowski będzie w stanie udowodnić, że zmiany w światowym handlu skłoniły producenta do tzw. delokalizacji do innego kraje członkowskiego, np. z Francji do Polski - pomoc także będzie możliwa.
Podstawowym warunkiem jest, by liczba zwolnionych pracowników w danym przedsiębiorstwie albo sektorze wynosiła przynajmniej tysiąc. Wsparcie z funduszu globalizacyjnego - ok. 10 tys. euro na jedną osobę - będzie mogło być wydane na szkolenia, pomoc w poszukiwaniu pracy albo złożeniu własnej firmy, czy nawet pokrycie pewnych wydatków związanych z przeprowadzką za pracą gdzie indziej w UE. Żadne wsparcie z tego funduszu nie będzie się należało firmom, instytucjom, czy regionom.
Interwencja będzie możliwa, gdy pracę utraci co najmniej 1000 pracowników w okresie czterech miesięcy lub dziewięciu miesięcy w przypadku małych i średnich firm oraz niewielkich rynków pracy, gdy mają poważny wpływ na zatrudnienie i lokalną gospodarkę.
Za każdym razem kraj członkowski będzie się zwracał z wnioskiem do Komisji Europejskiej. Zatwierdzić przyznanie pomocy będą musiały kraje członkowskie i Parlament Europejski.
Fundusz będzie zasilany z niewykorzystanych środków na inne działania UE. W żadnym wypadku na fundusz nie będą jednak przeznaczone niewydane pieniądze z puli na rozwój najbiedniejszych regionów UE. Fundusz ma działać niezależnie od pomocy udzielanej ze środków krajowych; nie narusza też w niczym przysługujących poszczególnym krajom funduszy strukturalnych.
ZOBACZ TAKŻE: