.
Projekt został skierowany do Komisji Finansów Publicznych w celu dalszych prac.
Zgodnie z definicją w Kodeksie cywilnym, na mocy umowy leasingu jedna ze stron (finansujący) oddaje do odpłatnego używania, albo do używania i pobierania pożytków, drugiej stronie (korzystającemu) podlegające amortyzacji środki trwałe, grunty lub wartości niematerialne i prawne.
W projekcie resort finansów proponuje zastąpienie potocznie używanego dotychczas określenia 'leasingodawca' sformułowaniem 'finansujący'. Natomiast 'leasingobiorcę' zastąpiłby 'korzystający'.
Nazewnictwo to jest zgodne z nowelizacją Kodeksu cywilnego, która wprowadziła do kodeksu pojęcie umowy leasingu.
Projekt, podobnie jak nowelizacja Kodeksu cywilnego, nie różnicuje leasingu na operacyjny i finansowy.
Według projektu, umową leasingu dla potrzeb podatkowych jest tylko taka umowa, która została zawarta na czas oznaczony, a w trakcie jej trwania dokonuje się co najmniej spłata wartości początkowej przedmiotu umowy. Podczas trwania umowy odpisów amortyzacyjnych leasingowanych przedmiotów dokonuje finansujący.
U finansującego opłata leasingowa byłaby w całości przychodem, a odpisy amortyzacyjne kosztem uzyskania przychodu. Natomiast u korzystającego opłata leasingowa byłaby kosztem uzyskania przychodu.
Aby leasingodawca mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych, umowa leasingu powinna być zawarta na co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji, gdy w leasing brane są rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne podlegające odpisom amortyzacyjnym. Jeśli przedmiotem leasingu są nieruchomości, umowa powinna być zawarta na co najmniej 10 lat.
Dodatkowo, suma opłat leasingowych wraz z ceną, po której może nastąpić przeniesienie własności, powinna odpowiadać co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu.
Gdy umowa jest zawarta na okres krótszy, finansujący i korzystający będą mogli umówić się co do tego, który z nich będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych przedmiotu leasingu.
Wówczas odsetkowa część opłaty leasingowej byłaby przychodem po stronie finansującego. Natomiast u korzystającego koszt uzyskania przychodu stanowiłyby zarówno odpisy amortyzacyjne, jak i odsetkowa część raty leasingowej.
Po zakończeniu podstawowego okresu umowy możliwe będzie: przeniesienie przez finansującego na korzystającego jej przedmiotu, oddanie tego przedmiotu korzystającemu do dalszego używania albo sprzedanie go przez finansującego komuś innemu, z wypłaceniem korzystającemu kwoty określonej w umowie.
Dla finansującego przychodem ze sprzedaży tego przedmiotu będzie jego wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży. Będzie on mógł ustalić dla korzystającego cenę sprzedaży w kwocie niższej od wartości rynkowej.
Do istotniejszych zmian, przewidzianych w projekcie nowelizacji, należy zwiększenie z 10 tys. euro do 15 tys. euro limitu wartości samochodu osobowego, do której możliwe jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i płaconych na nie składek na ubezpieczenie.
W momencie sprzedaży przedmiotu leasingu korzystający mógłby jednorazowo wliczyć w koszty uzyskania przychodu tę część wartości przedmiotu leasingu, której nie zdążył jeszcze zamortyzować. Dlatego w celu ochrony interesu budżetu rząd chce wprowadzić pojęcie minimalnej ceny, poniżej której finansujący nie mógłby sprzedać korzystającemu przedmiotu umowy. Byłaby to tzw. hipotetyczna wartość netto. Obliczałoby się ją zmniejszając wartość początkową przedmiotu leasingu o odpisy amortyzacyjne, wyliczone według trzykrotnie szybszej amortyzacji.
Nowela ma obowiązywać od 1 lipca 2001 roku i będzie miała zastosowanie do umów zawartych po tej dacie.
