Wyprzedaż złotego, będąca przede wszystkim pochodną utrzymującej się na rynku awersji do ryzyka, nie jest zjawiskiem odosobnionym. Silnie na wartości tracą również inne waluty regionu. Uwagę zwraca zwłaszcza para EUR/HUF, która zaatakowała psychologiczną barierę 300 forintów i jednocześnie znalazła się na najwyższym poziomie w historii.
Źródła rządowe poinformowały we wtorek, że budżetowe oszczędności mogą sięgnąć nie 17 mld zł, jak pierwotnie zakładano, ale nawet 20 mld zł. Te doniesienia, jakkolwiek mają pozytywną wymowę, nie zdołały jednak ograniczyć skali deprecjacji złotego. Sentyment na rynku jest mocno negatywny, więc wszystkie pozytywne informacje są przez inwestorów ignorowane, a te negatywne ze zdwojoną siłą wzmacniają przecenę.
Siła trendu wzrostowego na wykresach USD/PLN i EUR/PLN jest aktualnie tak duża, że w tej chwili nie sposób ocenić, gdzie skończy się ten marsz na północ obu par. Można natomiast wskazać moment, kiedy to nastąpi. Od tygodni niezmiennie warunkiem trwalszego wzmocnienia polskiej waluty, nie rozstrzygając o tym czy będzie ono miał charakter trwałej zmiany trendu, czy też jedynie silnej korekty, jest poprawa klimatu inwestycyjnego na rynkach finansowych. Gdyby przyjąć, że taka poprawa będzie efektem dyskontowania pewnego ożywienia gospodarczego na świecie w II połowie roku, to proces ten równie dobrze może rozpocząć się jeszcze w tym tygodniu, jak i na wiosnę.
Gdyby oceniać najbliższe perspektywy złotego kierując się analizą techniczną, to wyglądają one fatalnie. Silny trend wzrostowy na USD/PLN i EUR/PLN oraz brak blisko usytuowanych potencjalnych oporów sprawia, że ich potencjał wzrostowy jest duży. Jedynie rosnące wykupienie sugeruje, że złoty dużymi krokami zbliża się do punktu zwrotnego. Niestety to zbyt mało, żeby go precyzyjnie określić. Końcówki trendów często mają bardzo dynamiczny charakter.