Po drugie, władze USA sprzyjają polityce taniego dolara, czyli nie dążą do ograniczenia deficytu. Słaby dolar pomaga eksporterom i pomaga (przynajmniej na początku) rozpędzić się amerykańskiej gospodarce.
Sytuacja jest na tyle niekorzystna dla USA, że pomimo słabego dolara, eksport nie wzrasta, czego dowiodły dane z tego tygodnia, dotyczące deficytu handlowego, który w skali miesiąca wzrósł do 60 mld USD. Koszty produkcji w USA są nadal wysokie i przez to amerykańskie towary nie są tanie w porównaniu z tymi wytwarzanymi w wielu innych krajach. Istotne jest też, że Amerykanie produkują bardzo wyspecjalizowane produkty, ponieważ produkcja wymagająca mniej skomplikowanych technologii została przekazana za granicę, najczęściej w formie outsourcingu. Warto zwrócić uwagę na fakt, że rocznie koszt obsługi takiego zadłużenia sięga 665 mld USD.
Dla świata oznacza to, że Stany Zjednoczone „eksportują bezrobocie” do krajów, których waluty są teraz bardzo mocne w stosunku do dolara. Podcina to skrzydła eksportowi np. Japonii czy Unii Europejskiej oraz wpływa na spowolnienie tempa wzrostu PKB w tych krajach. To z kolei ma negatywny wpływ na kraje, które utrzymują intensywne stosunki z tymi gospodarkami. Ostatnie dane na temat handlu zagranicznego Polski pokazują, że po przystąpieniu do UE, prawie 80 proc. naszego handlu zagranicznego odbywa się właśnie z krajami UE. W sytuacji, gdy zagrożone są możliwości gospodarcze Unii, ograniczone są szanse rozwojowe Polski, dlatego że siłą napędową obecnego wzrostu gospodarczego jest właśnie eksport do krajów UE.
W dłuższym okresie nie ulega wątpliwości, że amerykański deficyt handlowy musi zostać ograniczony, ponieważ świat nie może go w nieskończoność finansować. Codziennie na pokrycie deficytu do USA musi napływać około 2 mld USD, w postaci inwestycji w amerykańskie papiery wartościowe. Czy George W. Bush skutecznie zajmie się tym problemem w drugiej kadencji?