Złoto jest od kilku lat metalem ulubionym przez fundusze hedżingowe (obok ropy i miedzi). Wbrew ogólnie przyjętym poglądom konflikty geopolityczne, takie jak wojna z Irakiem, czy ostatnia wojna Izraela z Libanem niespecjalnie wpływają na cenę złota, a jeśli wpływały, to tylko na kilka dni lub tygodni.
Złoto uważa się też za sygnalizator trendów, które wystąpią na rynku walutowym. Od dawna wiadomo, że istnieje ujemna korelacja między złotem, a amerykańskim dolarem - im droższe jest złoto, tym słabszy dolar.
Klasyczne było zachowanie złota w 1980 r., kiedy jego cena osiągnęła szczyt wszech czasów, a indeks dolarowy zanotował historyczne dno, które w następnych latach pogłębiał. Jednak korelacja między złotem i dolarem czasem się załamuje. Przykładem był rok 2005, kiedy to złoto drożało, a dolar się wzmacniał. Nie podważa to ogólnej zasady, a jedynie pokazuje siłę funduszy wysokiego ryzyka, które w ostatnich kilku latach z rynku surowców zrobiły prawdziwą maszynkę do spekulacji.
Takie działanie kapitału spekulacyjnego widać było szczególnie mocno w ostatnich miesiącach. Od końca 2005 roku cena złota gwałtownie, wręcz euforycznie rosła. Przez pięć lat złoto zdrożało o blisko 200 procent, a od listopada 2005 do maja 2006 aż o 60 procent. Taka euforia od stuleci (najbardziej znana jest spekulacja cebulkami tulipanów w XVII wieku) zapowiada bardzo niemiłe wydarzenia. I rzeczywiście, w ciągu miesiąca (od maja do czerwca) złoto staniało o 25 procent. Potem cena zaczęła znowu rosnąć, ale można oczekiwać jeszcze jednego, dużego spadku o około 20 procent zanim dojdzie do normalnej, usprawiedliwionej słabością dolara, linii trendu wzrostowego.
