Dzisiejsza sesja wpisała się w trwającą od wielu dni sekwencję dosyć jednostronnych sesji przebiegających przy całkowicie biernym i miernym popycie i rutynowej inicjatywy strony podażowej, która też nie sprawia specjalnie potężnej.
Pewnym ewenementem była niespodziewana akcja strony popytowej podjęta w końcówce notowań, ale wynikała ona z obrony dosyć istotnego poziomu dla rynku, którym jest styczniowy dołek w cenach zamknięcia. Polski rynek akcji przynajmniej od dwóch tygodni sprawia wrażenie pogodzonego z losem skazańca, cierpliwie czekającego na wykonanie wyroku. Wymiar kary to oczywiście potencjalny zasięg spadku wynikający z przebicia przez indeksy styczniowych dołków.
Dzisiaj wykonanie kary zostało odłożone, pomimo bardzo nerwowego przebiegu sesji, szczególnie od momentu podania fatalnych danych z rynku pracy w USA. WIG 20 zamknął się o 1.48% niżej niż wczoraj, z czego chyba nie można się cieszyć, a jednak odniosłem wrażenie, że rynek przyjął to z wyraźną ulgą. Szerokość rynku potwierdza trend spadkowy (86 spółek w górę, 209 w dół), a pocieszeniem dla byków nie jest już nawet niski poziom obrotów, ponieważ był on dzisiaj wyraźnie wyższy niż wczoraj (około 1.5 mld zł).
Wśród spółek z WIG-u20 wzrosty zanotowały spółki, nie będące w centrum zainteresowania inwestorów zachodnich, co w pewnym stopniu wyjaśnia np. katastrofalną słabość sektora bankowego, ewidentnie wyprzedawanego przez zagraniczne fundusze. Dzisiaj ponad 2% wzrosły kursy Polimexu, Bioton i CEZ, a największe spadki były udziałem BZWBK (-4.08%), Pekao S.A. (-3.76%), PKN Orlen (-3.35%) i BPH (-3.26%).
Na szerokim rynku ponad 10% wzrosły tylko kursy Elkopu (+20%) i Procadu (+12.03%). Z innych spółek moją uwagę zwróciło po raz kolejny dobre zachowanie Radpolu (+7.41%) i Armatury (+6.73%), poparte wysokim wolumenem obrotów. Jeżeli chodzi o obroty to warto także zwrócić uwagę na Agorę, gdzie mieliśmy do czynienia z największym wolumenem od 10 stycznia, a więc dnia, w którym kurs wybił się w dół z pięciomiesięcznej konsolidacji. Związek z wczorajszą informacją o możliwości sprzedaży pakietu akcji inwestorowi strategicznemu nasuwa się sam.
Mijający tydzień rozpoczął się spadkową luką, która nie została zamknięta do dzisiaj i właściwie już tylko to może stanowić komentarz do siły rynku. Okolice styczniowych dołków mogą skłonić popyt do próby obrony aktualnych poziomów cenowych, ale niestety jeżeli ewentualne podrygi do góry będą przebiegały w dotychczasowym stylu to będzie typowe zachowanie dla krótkich konsolidacji przed kontynuacją dominującego trendu spadkowego.
Obroty na sesjach, na których indeksy próbują wzrostu nie pozostawiają złudzeń co do rzeczywistej siły popytu i do momentu pojawienia się większych pieniędzy po stronie popytowej, co powinno skutkować obrotem wyraźnie przekraczającym 2 mld zł na sesji wzrostowej, nie widzę dla rynku większych szans na rychłą zmianę sytuacji. Na razie po raz kolejny rynek próbuje podtrzymać na kroplówce FED (przykładem jest dzisiejsza informacja o zwiększeniu kwoty krótkoterminowych pożyczek dla sektora bankowego), ale lekarstwo działa coraz krócej, a pacjent sprawia wrażenie coraz mocniej uodpornionego na terapię.
Przy okazji wydaje się, że warto zweryfikować powszechnie lansowany pogląd o wyłącznie amerykańskiej przyczynie słabości polskiego rynku akcji. Aby to zrobić wystarczy porównać wykresy WIG 20 i S&P w tygodniu 25-29 luty. Niestety od dłuższego czasu oprócz wahań sentymentu wynikających z nastrojów na rynku globalnym mamy do czynienia z zadziwiającą biernością popytu ze strony krajowych inwestorów instytucjonalnych, którzy wydają się być pogodzeni ze scenariuszem dalszej przeceny na rynku. Reasumując, niestety na razie wszystko wskazuje na to, iż marzec może okazać się kolejnym trudnym miesiącem dla posiadaczy akcji.