Syria stanie się polem walki o dominację na Bliskim Wschodzie?

Kryzys polityczny w Syrii utrudnia starania Iranu o budowanie regionalnej hegemonii. Niepokój Teheranu o możliwość upadku reżimu w Damaszku zdradzają rządowe komentarze, w których fala kontestacji w Syrii przeciw prezydentowi Baszarowi el-Asadowi nazywana jest _ amerykańsko - syjonistycznym _ spiskiem - pisze Reuters w niedzielnej analizie.

Do listy zmartwień elity szyickiego kleru w Teheranie, na której są międzynarodowe sankcje, wysoka inflacja, bezrobocie i nieufność inwestorów wobec Iranu, doszła obawa o utratę najważniejszego sojusznika republiki islamskiej.

Iran zagrał już _ wieloma swoimi kartami _, by pomóc przetrwać syryjskiemu reżimowi - pisze Reuters - siał pogłoski, że _ spuści ze smyczy _ swych wojowniczych klientów, jak Hezbollah w Libanie i palestyński Hamas przeciw izraelskim i amerykańskim interesom na Bliskim Wschodzie, aby zapobiec zagranicznej interwencji w Syrii.

Damaszek był dotąd tak ważnym sojusznikiem Teheranu, również przeciw sunnickim monarchiom regionu, że irańscy politycy zastanawiają się, czy aby zachować wpływ na Syrię, nie należy zaprzestać popierania Asada i szybko przejść na drugą stronę sporu. _ Plotki z Teheranu głoszą _, że irańscy urzędnicy spotkali się z przedstawicielami syryjskiej opozycji, testując możliwość uformowania nowego aliansu politycznego - podaje agencja Reutera.

Iran grozi atakiem na Turcję. Boi się Izraela i USA

Schyłek rządów Asada może skłonić irańską teokrację do szukania nowych sojuszy, które ułatwiłyby jej budowanie regionalnej hegemonii. _ - Iran może starać się jeszcze bardziej zbliżyć do Hezbollahu i innych szyickich organizacji bojowych w regionie, aby zachować swe wpływy _ - powiedział agencji Reutera rezydujący w Teheranie dyplomata z Azji, który pragnął zachować anonimowość.

Trudno byłoby jednak zastąpić alians z Syrią. Teheran przyjął postawę _ poczekamy, zobaczymy _ zastanawiając się, czy nadal popierać Asada, czy układać się z opozycją. Naturalnym dla Iranu rozwiązaniem byłoby nadal brać stronę prezydenta, który reprezentuje rządzącą w Syrii mniejszość alawicką (około 7-17 procent ludności kraju), będącą sektą pochodzącą od szyitów i uznawaną przez nich za muzułmańską - podkreśla Reuters - Zwycięstwo sunnickiej większości nie leży w interesie Iranu.

_ - Słaby Asad nie byłby już skutecznym sojusznikiem w regionie, ale (...) wszystko byłoby lepsze niż sunnicki przywódca w Syrii _ - wyjaśnia irański analityk Hamid Farahwaszi.

Teheran czeka i ma nadzieję, że międzynarodowe wsparcie dla przeciwników reżimu Asada z czasem osłabnie, z powodu obaw, że mogłoby ono rozpalić w regionie wielki konflikt religijny między sunnitami a szyitami, który zdestabilizowałby cały ten obszar. _ - Dalsza presja na Asada mogłaby spowodować wybuch przemocy na tle religijnym w Libanie, Iraku i wielu innych częściach regionu, do których sięgają wpływy Iranu _ - powiedział Reuterowi politolog Mansur Marwi.

Iran konkuruje o wpływy na Bliskim Wschodzie nie tylko z Arabią Saudyjską, ale też z Turcją. Jeden kraj oferuje ogarniętemu _ arabską wiosną _ regionowi model islamskiej teokracji, drugi - laickiej demokracji - przypomina agencja Reutera.

Teheran chce zyskać pozycję regionalnego mocarstwa nie tylko używając swych wpływów, ale też _ mądrze rozgrywając konflikty, jak konflikt palestyńsko - izraelski _ - powiedział rezydujący w Iranie dyplomata. Amerykanie dowodzą, że Iran dostarcza broni, pieniędzy i szkoleń stronom wielu konfliktów i wsparł też syryjski reżim.

Teraz budowanie pozycji lidera na obszarze Bliskiego Wschodu skomplikowała _ arabska wiosna _. Wobec tego _ twardogłowi przywódcy Iranu szybko zareagowali na arabskie powstania (...) przedstawiając je, jako schyłek popieranych przez USA rządów _ - przypomina Reuters. Irański przywódca duchowy ajatollah Ali Chamenei nazwał falę arabskich rewolucji _ islamskim przebudzeniem _. Chamenei utrzymuje, że ruchy kontestacyjne w krajach arabskich zainspirowała irańska rewolucja islamska z 1979 roku.

Według Reutera z podziwem na _ arabskie wiosny _ patrzy proreformatorska opozycja w Iranie, ale jest ona zbyt słaba, by podjąć się nowych protestów.