Od dwóch tygodni na parze EURUSD nie ma dominującej strony rynku. Korekta po ustanowieniu tegorocznego maksimum (1,4354 z 3 czerwca) zakończyła się testem silnego wsparcia na poziomie 1,3735 (para osiągnęła 1,3744 15 czerwca) i od tamtej pory zarówno próby powrotu do wzrostów, jak i ataku na wsparcie kończyły się niepowodzeniem.
Na parze nie mamy nawet wyraźnego trendu bocznego, jaki ma miejsce choćby w przypadku GBPUSD. Niezdecydowanie widać choćby w deklaracjach strategów. Z jednej strony w ankiecie Bloomberga przeważają głosy, iż do końca roku czeka nas silne umocnienie dolara, gdyż USA zaczną pierwsze wychodzić z recesji (czytaj, wzrosną oczekiwania na wyższe stopy procentowe). Z drugiej, na przykład JP Morgan zapowiada osłabienie amerykańskiej waluty, zakładając... ten sam scenariusz, czyli poprawę sytuacji gospodarczej. Ta poprzez lepsze wyniki spółek (sezon oficjalnie otwierają wyniki Alcoa 7 lipca, banki zaczynają publikować rezultaty w drugiej połowie miesiąca) wpłynie na wzrost notowań na rynkach akcji i przez to na wzrosty na parze EURUSD.
O ile w dłuższej perspektywie zanosi się na walkę pomiędzy sytuacją na rynku akcji, a oczekiwaniami co do polityki Fed i EBC (jeśli chodzi o kluczowe determinanty rozwoju sytuacji na parze), krótkoterminowo kierunek mogą nadać wydarzenia z tego tygodnia, zwłaszcza, że jest ich dużo i mają sporą wagę (szerzej w ,,dane i wydarzenia"). W interwale czterogodzinnym rysuje nam się formacja podwójnego szczytu, z ostatnim wierzchołkiem (1,4118) poniżej poprzedniego (1,4137), co oznacza, że poziomy te stanowią obecnie kluczowe ograniczenie na popytu na parze. Wsparcie mamy na poziomie 1,3889 (świece z 24 i 25 czerwca) i jego przełamanie oznaczać będzie domknięcie formacji, a zatem znacznie zwiększy szanse na ponowny test głównego wsparcia (1,3735/44). Potwierdzeniem scenariusza wzrostowego w dłuższym terminie będzie oczywiście wyjście powyżej maksimum z 3 czerwca, jednak sygnał do wzrostów dałoby już pokonanie poziomu 1,4179.
