Można jednak sądzić, że była to raczej – niezbyt zresztą szeroko zakrojona – realizacja części zysków z ruchów spadkowych, jak też i reakcja wywarta dotarciem do wsparć wyznaczonych przez dość stare minima (np. majowe). Na mocniejszy ruch w górę zabrakło siły i impulsów fundamentalnych – skoro np. produkcja przemysłowa Niemiec zaskoczyła negatywnie (spadek roczny o 3,4 proc., miesięczny o 1 proc.). Mario Draghi w Parlamencie Europejskim także nie powiedział niczego, co wstrząsnęłoby rynkami.
O 16:00 mamy zatem kurs 1,2870, widać delikatne próby podciągania wykresu w górę, ale nawet do 1,29 jest jeszcze kawałek drogi. Opór rozpoznać można także na 1,2950 – wydaje się, że po trwającej od 19 czerwca serii spadków poważniejsza korekta byłaby rzeczą naturalną. Nie musi to jednak oznaczać odwrócenia trendu, a jeśli środowe przemówienie Bena Bernanke zasiałoby sceptycyzm w stosunku do QE3, to pewnie znów mielibyśmy ucieczkę w stronę dolara.
Lekkie umocnienie
Na starcie tego tygodnia złoty starał się odrabiać straty z ostatniego piątku. Minimalne ruchy na głównej parze walutowej i w zasadzie puste kalendarium makroekonomiczne (jeżeli chodzi o polskie dane) spowodowały jednak, że i ruch na złotym był dziś umiarkowanie urozmaicony.
Rodzima waluta wzmocniła się przede wszystkim wobec amerykańskiej waluty – wykres przebył drogę od 3,37 (nawet takie poziomy notowano nad ranem) do 3,3425 po godzinie 16:00. W stosunku do euro skala umocnienia była mniejsza, ale również widoczna. Tu oporami są 4,32 i 4,35, wsparciami natomiast 4,2870, 4,2750, 4,2650.