Podobnie jak w przypadku opisanych w przedmiotowym opracowaniu szkód rzeczowych, zakład ubezpieczeń powinien wyrównać poszkodowanemu poniesione straty tak, by doprowadzić majątek poszkodowanego do stanu sprzed wypadku. Jeśli w tym celu wystarczy naprawić uszkodzoną rzecz - zakład ubezpieczeń pokrywa koszty naprawy. Mogą one zostać ustalone w oparciu o kosztorys naprawy lub też faktury i rachunki dokumentujące koszt rzeczywiście poniesiony przez poszkodowanego. Jeżeli zaś zniszczenia rzeczy wystąpiły w znacznym stopniu, tzn. ich naprawa jest niemożliwa lub nieuzasadniona z przyczyn ekonomicznych (koszt naprawy przekracza wartość danej rzeczy), wówczas poszkodowany ma prawo do odszkodowania, które powinno się równać wartości rzeczy, która uległa zniszczeniu, ustalonej według cen rynkowych z dnia ustalania wysokości należnego odszkodowania. Jeżeli uszkodzona rzecz przedstawia jeszcze jakąś wartość rynkową (a więc możliwe jest zbycie jej za określoną cenę) to ubezpieczyciel jest uprawniony do potrącenia takiej kwoty z odszkodowania. Powinien to jednak należycie uzasadnić.

Często zdarza się, że poszkodowany nie dysponuje paragonami czy rachunkami zakupu rzeczy takich jak odzież, obuwie itp. Z tego powodu nie można mu oczywiście uczynić zarzutu, a w konsekwencji zakład ubezpieczeń nie może odmówić wypłaty odszkodowania za uszkodzoną rzecz tylko na tej podstawie, że roszczący nie jest w stanie przedstawić paragonu zakupu. Poszkodowany powinien jednak przekazać, w miarę posiadanych możliwości, jak najbardziej szczegółowe informację na temat rodzaju, marki, modelu czy też przybliżonej ceny i daty zakupu danej rzeczy. Na tej podstawie zakład ubezpieczeń będzie w stanie oszacować wartość tej rzeczy, posiłkując się na opinii rzeczoznawcy bądź na istniejących na rynku ofertach sprzedaży rzeczy takich samych lub podobnych.

Odpowiedź na pytanie przygotowała Małgorzata Więcko - Tułowiecka, główny specjalista w BRU. Aktualizacji dokonał Tomasz Młynarski, starszy specjalista w BRU.