Oszołomowaty
/ 89.229.72.* / 2010-08-20 20:32
Spoza POmatrixa:
"...Kiedy prorządowe media wszczęły larum, że śledztwo doszło do ściany, a rząd musi nacisnąć Rosjan opornych w sprawie Smoleńska, zespół Antoniego Macierewicza działał zaledwie od trzech tygodni. Tyle czasu wystarczyło, żeby bezkrytyczni chwalcy pojednania z putinowską Rosją - a co za tym musi iść w parze: rosyjskiego śledztwa - zorientowali się, że po raz kolejny znajdą się w niedoczasie wobec oczekiwań społecznych.
Macierewiczowi wystarczyło kilkanaście dni i nacisk opinii publicznej stał nie do zniesienia zarówno dla rządu, jak i szeroko pojętego Ministerstwa Prawdy. Podsypał im pieprzu pod ogon, jakby powiedziano dawnymi czasy. Nie pamiętam, który to już raz Macierewicz uniemożliwił establishmentowi III RP ukrywanie niewygodnej prawdy. Już dawno stał się kimś w rodzaju wymiatacza spraw spod dywanu, nie zawiódł także i teraz w kwestii tragedii smoleńskiej.
Furia nihilisty z Biłgoraja usiłującego zdyskredytować zespół wraz z osobą przewodniczącego na samym początku działalności, jest pośrednim dowodem skuteczności byłego szefa MSWiA z rządu Olszewskiego. Podręczny zadymiarz Tuska nie krył wściekłości, nawet nie próbował przybrać swojej zwykłej pozy „na Gombrowicza”. Zwyczajnie, po plebejsku zwyzywał adwersarza od tchórzy na swoim blogu. Doprawdy, trudno o lepszą rekomendację dla działania posła Prawa i Sprawiedliwości.
Drugim dowodem na skuteczność pisowskiego zespołu był oczywiście zgodny chór rządowo-medialny, który po powstaniu zespołu niby piorunem rażony zmienił ton. Zaczął dostrzegać fatalny wydźwięk ich obojętności wobec rażących zaniedbań, jeśli nie złej woli rosyjskiej strony. Zostali do tego zmuszeni przez opinię publiczną poruszoną właśnie przez zespół prowadzony przez byłego założyciela KOR-u.
To są owoce dotychczasowej pracy Macierewicza w najtrudniejszej z trudnych kwestii tragedii smoleńskiej. Tylko ktoś ślepy, albo lepiej powiedzieć - zaślepiony - nie widzi tego efektu. Mało jest ludzi w polityce, wobec których tak dobitnie sprawdza się werset, że każde dobre drzewo rodzi dobre owoce.Tak się jakoś składa, że od początku transformacji ustrojowej, czyli już ponad dwudziestu lat, Antoni Macierewicz bierze udział w likwidacji niemal każdej newralgicznej patologii odziedziczonej po PRL.
To on rozpoczął wojnę o lustrację i dzięki niemu ta sprawa nie została zamieciona pod dywan.Bo trzeba pamiętać, że wówczas, w pamiętnym 1992 roku, jeszcze wszystko można było zaklajstrować. Przecież zaledwie dwa lata wcześniej Obywatelski Klub Parlamentarny uniemożliwił rządowi Tadeusza Mazowieckiego wprowadzenie „demokratycznej” cenzury. W takich okolicznościach rodziły się dzisiejsze mianowane autorytety i legendy podziemia.Tę bezcenną wiedzę, to że teraz tak dużo wiemy o miałkości elit III RP, zawdzięczamy w dużej mierze Macierewiczowi.To on przerwał tamę niemożności i dzięki temu nie musimy niczym bezmyślne barany podziwiać autorytetu moralnego, który donosił na własnych rodziców. Albo innego, co podpisał cyrograf, żeby się żona nie dowiedziała. Dzisiaj usiłuje się Macierewicza zdyskredytować idiotycznym zarzutem, że to właśnie on spaprał lustrację. Tymczasem, gdyby nie on i kilku innych nie wiedzielibyśmy nawet, co oznacza to dziwne słowo lustracja.
Nie kto inny tylko on podjął się likwidacji WSI, postkomunistycznych służb specjalnych, jeszcze sowieckiej proweniencji. Nigdy nie poddanych weryfikacji przez niepodległe już przecież państwo. Na domiar złego dowodzonych przez janczarów wykształconych na kagiebowskich akademiach. Ówczesny premier, Jarosław Kaczyński, nie miał wątpliwości, że nie ma w Polsce odpowiedniejszego człowieka do tego herkulesowego zadania. Wrzask, jaki podniosła postkomuna i stowarzyszone z nią kręgi polityczne w obronie swoich ”fachowców” dowiódł ponad wszelką wątpliwość, że tylko twardziel pokroju Macierewicza sprosta temu zadaniu. I kolejny raz nie zawiódł, rozpędził i ujawnił zdradzieckie towarzystwo wzajemnej adoracji, które opanowało służby w wojsku.
Płaci za to olbrzymią cenę nieustannego potoku oszczerstwa wobec swojej osoby, solidnie zaprawionego szyderstwem, które z jakąś nadludzką odpornością wytrzymuje od wielu lat.
Teraz uświadomiłem sobie, że obok Kaczyńskiego i Rokity należy do trójki chyba najbardziej sekowanych osób przez establishment okołogazetowowyborczy. Charakterystyczne i wspólne dla każdego z nich, że wszyscy kiedyś w dużej mierze zakwestionowali, nadszarpnęli albo zlekceważyli idola i guru tych środowisk. Dość niespodziewane skojarzenie i równie zabawna zbieżność. Ale sądzę, że nieprzypadkowa..."