W czasie zwolnienia mamy do czynienia albo z wynagrodzeniem chorobowym ( płaconym przez pracodawcę ) albo zasiłkiem chorobowym płaconym przez ZUS. Oba świadczenia wyliczane są jednakowo, ale to drugie przysługuje dopiero od 34 dnia niezdolności w danym roku kalendarzowym. W przypadku pracownika po 50 roku życia- od 15 dnia.

Podstawę wymiaru zasiłku dla pracownika stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy albo z faktycznego okresu zatrudnienia za pełne kalendarzowe miesiące, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu.

Do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku przysługującego pracownikowi przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe lub wypadkowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne.

Jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmowane jest do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku pracownik nie osiągnął pełnego wynagrodzenia z przyczyn usprawiedliwionych, przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku:

wyłącza się wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go w tym miesiącu czasu pracy,
przyjmuje się - po uzupełnieniu - wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował co najmniej połowę obowiązującego go w tym miesiącu czasu pracy.

Wysokość świadczenia to 80% podstawy- zwykła choroba, 100%- w czasie ciąży, choroba zawodowa lub zwolnienie po wypadku w pracy/drodze do/z pracy, 70%- pobyt w szpitalu pracownika do 50 r. życia