tak a jaki ?chyba usmiechu!

Ludzie, retyyyy!
A może virtuti militari. Im dalej od tamtych czasów tym więcej bohaterów. A co mnie to obchodzi, że ludzie z tzw. dobrych domów komunistycznych aby zrobić rodzicom na złość powołali jakiś komitet który de facto miał zwalczać ich rodziców.
I teraz medale?
Przecież żaden z tych tzw. działaczy nie miał żadnego związku z tzw. dołami to była inteligencja w większości u władzy. Czy za to że na złość rodzicom chcieli sobie odmrozić uszy mamy dawać im tak wysokie odznaczenia.
Wg. mnie źle to świadczy o prezydencie jak i jego koterii.
Im dalej od czasów wojny tym więcej kombatantów. Jesteśmy chyba jedynym krajem w Europie, który ma tak masową produkcję ludzi uciemiężonych.
Nikt jednak z opozycji nie zająknie się, że ta walka z systemem ich rodziców była opłacana przez służby zachodnie. Nie mieli pracy ale żyli dostatnio więc poco ta obłuda. Kaczyńskim też źle się nie powodziło willa (dom)na Żolibożu to jest to o czym mogli i mogą sobie pomarzyć zwykli zjadacze chleba w imieniu których rzekomo występowali. Proponuję o chwilę zadumy i nie poddawanie się emocjom.
A to, że Michnik nie był na zjeździe KOR-u to chyba dobrze o num świadczy. Może odezwał się w nim głos sumienia?
Order mu nic nie da a może zachowa jeszcze trochę człowieczeństwa. Przecież to on był jednym z najbliższych współpracowników GOŚCIA Jacka Kuronia. Ten gdyby jeszcze żył na pewno by mu odradził przyjęcie tego świecidełka jeszcze od ludzi do których negatywnie nastawiona jest większość zmieniaczy ustroju.
Ja na jego miejscu mając na uwadze to co ja zrobiłem, a co on olałbym go ciepłym moczem.
A tak nawiasem żyjemy w pseudo demokracji ponieważ Ja jako jednostka która nie ma reprezentanta (prezydenta) chciałbym mieć coś do powiedzenia np: poprzez referendum czego mi odmawiają rząd i prezydent. Nie chcę być i głupszym bratem któremu wmawia się, że :czarne jest czarne"

Kopa w dupę mu dać, a nie Order.

"Bardzo się u nas ostatnio rozpanoszyło plemię pogłębiaczy. Idziesz sobie, człowieku, patrzysz: kałuża, a oni tak nakręcą, tak podłubią i tak pogłębią, że okazuje się – studnia. No i wielu słabszych na umyśle i zalęknionych, aby ich nie wzięto za prostaków intelektualnych i prymitywów, wpada w tę studnię. Bez ratunku.

Dzieje Marca ‘68 to w wiodącym nurcie polskiej historiografii, a zwłaszcza publicystyki politycznej, historia rozterek ideowych gromady młodych ludzi znanych z nazwiska i fotografii pamiątkowych. Dziesięciu, może 15 osób, które zauważywszy sprzeczność między tym, co słychać, a tym, co widać, zaczęły się domagać, by w komunistycznym filmie, tak jak w hollywoodzkim, nastąpiła jedność dźwięku i obrazu. Gdy czyta się tak wszystkie tegoroczne okazjonalne teksty o Marcu ‘68, rzuca się w oczy, że nawet spośród tego twardego jądra (z któregośmy ponoć wszyscy, i „Solidarność”, i w końcu III Rzeczpospolita) nie każdy jest jednakowo fundamentalny dla losów Polski. Józef Dajczgewand nie może więc liczyć nawet na ułamek zainteresowania przynależnego Adamowi Michnikowi.

Są to może sprawy ważne, szczególnie gdyby Leszek Kołakowski (w co wątpię) zechciał napisać suplement do „Głównych nurtów marksizmu” zatytułowany na przykład „Cierpienia młodego Michnika”. Ale warto, a nawet trzeba pamiętać, że w spontanicznym w dużym stopniu proteście (tezę o prowokacji syjonistycznej albo ubeckiej, co kto woli, odkładam na półkę spiskowej teorii dziejów) przeciwko konfiskacie „Dziadów” wzięło w Polsce udział kilkadziesiąt tysięcy studentów. Zrobili to bez uprzedniego opanowania dialektyki, bez zawracania do młodego Marksa, bez poszukiwania sprzeczności. Tak zwyczajnie. Wprost z życia w PRL poszli na wiec. Wyprowadziło ich na ulicę wychowanie w duchu patriotycznym i tradycji walki z zaborcami. Rozeznanie nabyte bez głębszych studiów porównawczych między teorią i praktyką s o c j a l i z m u . Świadomość, że Polska jest zniewolona i że mija już kolejny wiek, gdy z Moskwy nasyłają najgorszych łotrów stek. Nas nie zaskoczyła interwencja w Czechosłowacji, bo też niczego dobrego po ZSRR się nie spodziewaliśmy.

Jesteśmy teraz, uczestnicy tamtejszych wydarzeń, tylko tłem. Jakimś amorficznym tłumem bez właściwości. Kult, jakim otoczono te kilka osób wokół Adama Michnika, spowodował, że uczciwie rzecz biorąc, należałoby post factum przyznać rację moczarowskiej tezie o manipulacji, jakiej nami dokonano. A na to zgody nie ma! Byliśmy tłumem, ale wiedzionym nie na manowce i nie przez jakieś ideologiczne koncepcje. Byliśmy motywowani najprostszymi uczuciami: patriotyzmem, poczuciem godności ludzkiej i przyzwoitości, zmęczeniem powszechnym kłamstwem oraz odrazą dla ideologii i jej ohydnego języka. Antysemickie hasła napawały nas obrzydzeniem. Zwykłe poczucie sprawiedliwości i wolności dla wszystkich powodowały, że broniliśmy już nie tylko Adam Mickiewicza, ale także Adama Michnika i innych aresztowanych, relegowanych, prześladowanych.

Kiedy sięgam pamięcią, niestety coraz słabszą, do dziedzińca Uniwersytetu Warszawskiego i 8 marca 1968 roku, widzę tam nawet Marka Barańskiego, dzisiejszego naczelnego „Trybuny”. Może był oddelegowany przez ZMS, nie wiem, ale był tak samo narażony na kontakt z „aktywem robotniczym” jak my wszyscy. Widzę Tadzia Witkowskiego, dziś wyklętego lustratora. Agnieszkę Arnold, reżyserkę „Sąsiadów”, Joasię Wiszniewicz, dziś w Żydowskim Instytucie Historycznym, Janka Dworaka, byłego prezesa TVP. Krzysia Zaleskiego, aktora, dyrektora IV programu PR, Marka Malaka, który zrobił najdziwniejszą karierę ze wszystkich, bo jest światowym ekspertem od historycznych zegarów, Jurka Niemczuka, scenarzystę „Rancza”, nieżyjących Janka Walca i Gienia Kloca. Tłum indywidualności, które połączyło coś zupełnie innego niż rozważania nad Waryńskim. Pamiętam strajk okupacyjny w gmachu polonistyki, dwoje profesorów, którzy nam towarzyszyli w nocy, panią prof. Puzyninę i prof. Żółkiewskiego, który przyniósł chleb, słój smalcu i robił bardzo sprawnie kanapki. I plotki, kto z kim i w którym zakamarku, bo byliśmy młodzi i sytuacja także emocjonalnie była niezwyczajna.

Tak, byliśmy nawet bardzo młodzi i bunt miał również charakter pokoleniowy. A także ludyczny. Z moim najbliższym wtedy przyjacielem Markiem Malakiem staraliśmy się być wszędzie tam, gdzie coś się działo. Jak była okazja ganiania się, a nawet bicia z Golędzinowem, trzeba ją było wykorzystać. To wszystko zostało z pamięci o Marcu wyeliminowane. Został tylko Adam Michnik i jego grupa w kontrze do partyjnych dogmatyków. Regresio cum utilitas. To trochę mało.

Zapamiętałem też z uniwersyteckiego dziedzińca młodego człowieka ze zmierzwioną czarną czupryną, takąż brodą i naszytymi na ramionach kurtki niebieskimi gwiazdami Dawida na białym tle. Nazywał się Janusz Korwin-Mikke. Czy ktoś dziś pamięta, oprócz mnie, o tej przekornej, ale odważnej manifestacji? Wątpię. Nie wiedzieliśmy, kto wśród nas był Żydem i nic nas to nie obchodziło. Antysemityzm partyjny traktowaliśmy jak część komunistycznej ideologii i odrzucaliśmy en bloc jak całą resztę, której też nie próbowaliśmy poddawać dyskusji, argumentacji i rewizji.

Dziś po raz już kolejny okazuje się, że nasz Marzec był owocem rewizjonistycznych rozważań środowiska Adama Michnika. A nasz czołowy pogłębiacz Jacek Żakowski tak się wgryzł w tę sprawę, aż się przegryzł na drugą stronę i w wywiadzie z Adamem Michnikiem na łamach „Gazety Wyborczej” ogłosił Michnika drugim Gustawem-Konradem. Kabotyństwo wielu sformułowań tego tekstu, ale przede wszystkim samego tytułu, całkowicie mnie obezwładnia, ale obiecuję, że jeśli wydane zostaną pocztówki, znaczki w klapę, kubki i kieliszki do jajek z „Dzieciątkiem Michnik”, to kupię całą kolekcję. Na pamiątkę"

http://blog.rp.pl/rybinski/2008/03/09/zawlaszczony-marzec/

"Adam Michnik podczas niedzielnych obchodów rocznicy Marca ,68 nie chciał się odnosić do zamieszania związanego z jego nieobecnością w Pałacu Prezydenckim. – Nie będę tego komentować. To by było niestosowne. Mogę powiedzieć tylko tyle."

A przecież w "normalnych" okolicznościach Michnik grzmiałby o polskim faszyźmie, ksenofobii i nacjonaliźmie. Z jakiegoś powodu wolał jednak wybrać wariant wyciszania sprawy.

Mądrej głowie dość dwie słowie...

a miał przyjść ze swoim Człowiekiem Honoru i współczesnym Wallenrodem. Kiszczak i Jaruzelski dwaj przyjaciele michnika. Order za to że był świadkiem obrony Kiszczaka w procesie o pacyfikację górników z Wujka ?
Order za to co zrobiła wyborcza ?
Wolne żarty !

A jak nazywał się ten drugi relegowany ze studiów z michnikiem ?