Ciąża za 156 tysięcy złotych. Narodowy program prokreacji okazał się fiaskiem

Sprawę narodowego programu prokreacji opisuje dziś "Rzeczpospolita". Zainaugurował go pod koniec 2016 r. ówczesny minister zdrowia Konstanty Radziwiłł. Nazwano go "Programem kompleksowej ochrony zdrowia prokreacyjnego w Polsce na lata 2016-2020".

Rząd postanowił w ten sposób zastąpić poprzedni program finansowania zapłodnień metodą in vitro. Kosztował on 244 miliony złotych i dzięki niemu urodziło się 22,2 tys. dzieci. Koszt? Nieco ponad 13,2 tysiąca złotych na każde urodzone dziecko. Problem w tym, że Radziwiłł (obecnie wojewoda mazowiecki) jest przeciwnikiem zapłodnienia pozaustrojowego.

W przypadku tzw. narodowego programu prokreacji szczegółowych danych brakuje - co zauważyli kontrolerzy NIK. W tym projekcie stawiano przede wszystkim na diagnostykę, ale jego celem było zwiększenie liczby dzieci. Kontrolerzy zauważyli, że jedno z drugim nie bardzo się spina.

Program prokreacyjny kosztował na razie 46 milionów złotych, w jego efekcie 294 pań zaszło w ciążę. Do końca roku i końca programu zostało już tylko kilka miesięcy i rewolucji on nie przyniesie. Widać za to duże koszty - na każdą ciążę wydano 156 tysięcy złotych.

To niejedyne dane świadczące o tym, że program okazał się niewypałem. Do poprzedniego projektu refundacji in vitro zgłosiło się 19,6 tys. par, na świat przyszło 22,2 tysiąca dzieci. Współczynnik urodzin wynosi więc - jak wylicza "Rzeczpospolita" - 1,16 dziecka na parę. Do programu prokreacyjnego zgłosiło się 5,7 tys. par, 294 z nich zaszły w ciążę. Daje to współczynnik 0,05 ciąży na parę.

Co ciekawe - procedury medyczne z programu prokreacyjnego i tak były wcześniej refundowane. W narracji rządu i zwolenników nowego programu pojawiała się też definicja naprotechnologii. To tzw. naturalne metody wspomagania zajścia w ciążę, które nie są jednak skuteczne w przypadku osób z poważnymi problemami natury medycznej.