dla ludzi solidarność to Kaczyńscy i dlatego jej nie lubią

Dla ludzi z Kuby i Białorusi Solidarność i Okrągły Stół to wciąż marzenie, za które są represjonowani.

z Kubą Pan przesadził Panie Władku. Pewnie myślał Pan o społeczności Jakubów - ale to zupełnie inna historia.

Młodzi Polacy nie wiedzą o tym. (...) Dobrym przykładem jest tu historia polityczna, której hitem jest Powstanie Warszawskie. To było małe, lokalne powstanie, w którym zginęło 200 tys. cywili. I dziś z tej okazji mamy święto państwowe.

Tu Panu Panie Władku logika trochę szwankuje. Zgoda, w tym powstaniu brało realny udział cirka 100k działaczy partyjnych z których 50k zginęło (a przy okazji boga ducha winnych innych 150k). Walczyli nieskutecznie o władzę.

2 lata temu ich następcy wywalczyli luż władzę dla sposobu myślenia reprezentowanego przez Pana. Gdyby nie oni - górę mogły by wziąć inne post-Solidarnościowe siły, które bezczelnie uważają, że polski naród to 40.000k ludzi a nie tylko post-ubecja, obecnie często pod nazwą peło.

Polacy lubią babrać się w gównie i swojej przeszłości a dla mnie ważniejsze jest to co BĘDZIE a to wcale nie jest oczywiste patrząc jacy ludzie rządzili,rządzą i na nasze nie szczęście będą rządzić tym krajem.Waszą historią nikt się nie naje i dzięki niej nikomu nie będzie żyło się lepiej.Zajmijcie się w końcu reformowaniem kraju bo przybywa,biednych,bezdomnych,bezrobotnych,na wszystko brakuje pieniędzy a słyszy się tylko puste słowa i obietnice bez pokrycia.Mdli mnie już ta Wasza prawda historyczna i czy Jaruzelski był winien czy nie niech każdy osądzi to w swoim sumieniu a badaniem historii niech zajmą się historycy bo znają się lepiej na tym niż zasrani politycy którzy wszystko potrafią obrócić w farsę.Politycy i nawet biskupi dbają o dobre stosunki z Niemcami dawno wybaczając im zbrodnie wojenne a nie potrafią wybaczyć Jaruzelskiemu to chyba mało katolickie w tym tak katolickim kraju.A i by było wszystko jasne nie należałem i nie należę do żadnej partii nie sympatyzuje też z żadnym ugrupowanie politycznym gdzieś mam Jaruzela i mu podobnych chcę tylko by Polska szła do przodu a nie stale babrała się w swojej ciężkiej historii.

"Spośród licznych polemik i ataków jakie wywołało opublikowanie w „Biuletynie IPN” notatki z rozmowy Jaruzelski-Kulikow z 9 grudnia 1981 r. najciekawszy wydaje się artykuł Waldemara Kuczyńskiego „O ewangelii w sowieckim mundurze”, opublikowany w „Rzeczpospolitej” z 11 grudnia 2009 r. Kuczyński przekonuje w nim z właściwym sobie temperamentem, że „w odróżnieniu od niektórych historyków i dziennikarzy nie bije czoła przed prawdomównością polskich agentów i sowieckich marszałków. Osobiście wierzę generałowi Jaruzelskiemu”.Zaintrygował mnie fragment o „polskich agentach”,bo Kuczyński nie wyjaśnił o kogo chodzi. Z pewnością jednak nie o gen. Jaruzelskiego, który 19 października 1981 r. tak mówił podczas rozmowy telefonicznej do Leonida Breżniewa, dzwoniącego by pogratulować mu wyboru na I sekretarza KC PZPR: Serdecznie dziękuje, drogi Leonidzie Iljiczu, za życzenia, a przede wszystkim za okazane zaufanie. Chcę wam powiedzieć otwarcie, że zgodziłem się na objęcie tego stanowiska z wielkimi oporami i tylko dlatego, że wiedziałem o waszym poparciu i że to wasza decyzja. Gdyby było inaczej, nigdy bym się nie zdecydował. […] Zrobię wszystko jako komunista i jako żołnierz, Leonidzie Iljiczu, żeby sytuacja się poprawiła, żeby doprowadzić do przełomu w kraju i naszej partii. […] Dziś spotkam się z Waszym ambasadorem. Postaram się omówić z nim bardziej szczegółowo niektóre problemy i będę prosił o Waszą radę w sprawach, które on Wam zapewne przekaże.

Oczywiście dokument z którego pochodzi powyższy cytat pochodzi z archiwum prezydenta Federacji Rosyjskiej i – z tych samych powodów co dziennik Anoszkina – jest z natury rzeczy niewiarygodny. Trzeba mieć jednak świadomość, że spisek, którego celem jest prześladowanie gen. Jaruzelskiego ma znacznie większy zasięg i obejmuje również fabrykowanie dokumentów w archiwach niemieckich. Tam bowiem podrzucono notatkę ze spotkania Ericha Honeckera z kierownictwem ZSRR w dniu 16 maja 1981 r. W jego trakcie Honecker stwierdził, mówiąc o sytuacji w Polsce: Ja nie opowiadam się za akcją wojskową, chociaż sojusznikom daje do tego prawo Układ Warszawski. Byłoby właściwym utworzyć kierownictwo, które byłoby gotowe wprowadzić stan wyjątkowy i podjąć zdecydowane działania przeciwko kontrrewolucji. Z kolei sowiecki premier Nikołaj Tichonow odparł na to: Interwencja w obecnej sytuacji międzynarodowej nie wchodzi w grę, dlatego należy aktywnie wspierać opór zdrowych sił, a te zdrowe siły nie mają wybitnego przywódcy. Ten ostatni, przypominam, pojawił się w miejsce chwiejnego Stanisława Kani dopiero pięć miesięcy później.

Preparowania dokumentów dokonano nawet w Rumunii, gdzie podrzucono z kolei fałszywy protokół z posiedzenia Politycznego Komitetu Wykonawczego KC Rumuńskiej Partii Komunistycznej z dnia 3 grudnia 1981 r. Zebrał się on pod przewodnictwem Nicolae Ceausescu, gdy przebywający w Moskwie, rumuński minister obrony gen. Constantin Olteanu, poinformował Bukareszt, że na naradzie szefów resortów obrony państw Układu Warszawskiego gen. Florian Siwicki poprosił (w imieniu Jaruzelskiego) o przyjęcie uchwały grożącej interwencją wojskową w PRL. Miało to pogłębić poczucie zagrożenia w Polsce i ułatwić wprowadzenie stanu wojennego. My nie będziemy się zgadzać na nasze zaangażowanie w jakiekolwiek akcje – stwierdził wówczas rumuński dyktator, dodając przytomnie, że nie ma potrzeby by wojskowi dyskutowali na temat zagadnień politycznych. Sfabrykowano również, tym razem w czeskim archiwum, szczegółowe sprawozdanie z owej narady ministrów obrony, z którego wynika, że rumuńskiego ministra nieoczekiwanie poparł jego węgierski odpowiednik gen. Lajos Czinege, co doprowadziło do tego, że żadnego oświadczenia ostatecznie nie przyjęto. Cała ta operacja fałszowania dokumentów w archiwach trzech różnych krajów miała oczywiście na celu uwiarygodnienie dziennika Anoszkina, bowiem rozmowa Kulikowa z Jaruzelskim rozpoczyna się od narzekań na postawę towarzyszy rumuńskich i węgierskich. Po wykonaniu tego rodzaju operacji, prawdziwym drobiazgiem było posadzenie przed kamerą przez reżysera Dariusza Jabłońskiego marszałka Kulikowa, szefa sztabu Układu Warszawskiego gen. Anatolija Gribkowa oraz szefa warszawskiej rezydentury KGB gen. Witalija Pawłowa, by potwierdzili oszczerstwa zawarte w dzienniku Anoszkina.

W rzeczywistości jednak to tylko wierzchołek gigantycznej operacji fałszowania historii, której celem jest naruszenie dobrego imienia gen. Jaruzelskiego. Człowieka, który – jak napisał Waldemar Kuczyński – ma „istotny udział”w tym by „możliwe stało się wyrwanie z objęć wielkiego brata”i któremu z tej racji „należy wreszcie dać spokój!”. Niestety jako uczestnik opisanego spisku nie mogę obiecać Kuczyńskiemu, że zostawię w spokoju jego ulubieńca. W przeciwieństwie bowiem do niego, nie jestem „stosującym rygory nauki badaczemR

Władysław Frasyniuk, znany też jako Rotenschwanz, udaje patriotę, ale wypowiadając się, nie potrafi ukryć antypolskiego nastawienia. A przecież w tym kraju zdobył niewspółmierny do swego poziomu ogromny majątek i pozycję w „próżniaczej klasie politycznej”.
Nie on pierwszy i nie ostatni w naszej historii, jednak swój tupet, a nawet bezczelność posuwa zbyt daleko, ujawniając przy tym swoje nieuctwo. Sądzi, jak Tewi mleczarz, że „Kiedy będziesz bogaty, nikt ci nie powie, że jesteś głupi”. Zapomina o wyjątkach…
Mówiąc lekceważąco o Powstaniu Warszawskim:
„Powstanie Warszawskie. To było małe, lokalne powstanie, w którym zginęło 200 tys. cywili. I dziś z tej okazji mamy święto państwowe”,
wystawia sobie jak najgorsze świadectwo.
Przed dalszą analizą jego postaci powstrzymuje mnie zarówno ostrzeżenie:
„Pisanie niektórych biografii może okazać się antysemickie”, jak i świadomość straty czasu.

Znam opinie p. Michalkiewicza na temat frasyniuka. Mnie natomiast ciekawi kto jest operatorem wyciągającym takie kukiełki i kto ciąga za sznurki. Wiadomo że frasyniuk, o czym pisano, kasy solidarnościowej nałupił worki niemałe, więc spolegliwy jest. Ale ten operator .....Jednego topi, szantażuje innego powołuje z niebytu.

c.d.

Nawiasem mówiąc, w warunkach transformacji ustrojowej linia podziału między „naszymi” i „waszymi” szybko się zacierała, dzięki czemu Władysławowi Frasyniukowi w styczniu 1993 roku pomocną dłoń podał Zygmunt Solorz, co było gestem podobnym do tego, jaki Władysław Frasyniuk wykonał wcześniej pod adresem byłego funkcjonariusza SB Zdzisława Kmetki – w tym czasie na wrocławskim rynku transportowym potentata, co to za jednym zamachem kupował 200 samochodów za 200 mln marek. Co prawda zarzucano mu potem, że nie pospłacał kredytów, ale pod rządami „Hani naszej kochanej” kraj był jak Dziki Zachód, a poza tym - co to ma do rzeczy, skoro Kmetce znakomitą recenzję, jako biznesmenowi wystawił sam Władysław Frasyniuk? Toteż w październiku 1993 r. Polsat dostaje koncesję na telewizję satelitarną, a zaraz potem – założona przez Władysława Frasyniuka firma „Fracht” kupuje od Zygmunta Solorza kolejne ciężarówki. Tak wyekwipowana flota kamionów kooperuje z Fabryką Mebli „Forte”, której wyroby reklamował w swoim czasie sam prezydent Aleksander Kwaśniewski, bo okazało się, że gdańską filią tej firmy kieruje szwagier pani prezydentowej, pan Godlewski.
Ale – powiedzmy sobie szczerze – Zygmunt Solorz, z całym dla niego respektem – za intelektualistę nie uchodzi. Zresztą nie ma chyba takich ambicji, bo wystarcza mu pozycja najbogatszego Polaka, dwukrotnie bogatszego od samego Jana Kulczyka. Jana Kulczyka różni zawistnicy podejrzewają, że tak naprawdę, to zawiaduje majątkiem powierzonym mu przez razwiedkę, podobnie zresztą, jak i Zygmunta Solorza. To by nawet dobrze wyjaśniało kooperację firmy „Fracht” z firmą „Forte” w której wyrobach tak upodobał sobie sam pan prezydent Aleksander Kwaśniewski. W odróżnieniu od Zygmunta Solorza, Aleksander Kwaśniewski już za intelektualistę się uważa. Można było się o tym przekonać przed wyborami prezydenckimi w 1995 roku, kiedy to twierdził, że jest nawet magistrem, ale okazało się, że tu już przesadził. Nie zarejestrowano go bowiem jako magistra, tylko jako Tajnego Współpracownika SB o pseudonimie „Alek” pod numerem ewidencyjnym 77204, ale niezawisły sąd uznał, że to nieprawda, bo w jego teczce podobnież nic nie było, nawet „bez wiedzy i zgody”. No pewnie – jeszcze tego by brakowało!
A przecież na Aleksandrze Kwaśniewskim świat się nie kończy, bo przecież znacznie większym intelektualistą od niego był „drogi Bronisław”, u boku którego Władysław Frasyniuk terminował politycznie i w ogóle. Wszyscy zgodnie potwierdzają, że „drogi Bronisław” roztaczał wokół siebie atmosferę tak przesyconą wyrafinowanym intelektualizmem, że już z daleka można było ją wyczuć, nawet bez specjalnego nosa. Nic więc dziwnego iż nasiąknął nią nawet Władysław Frasyniuk do tego stopnia, że mogła mu się ona rzucić na mózg i dlatego dzisiaj wygłasza takie osobliwe opinie na temat chłopów.

Stanisław Michalkiewicz
www.michalkiewicz.pl