W okresie między 1790 a 2000 rokiem wielkość największych amerykańskich fortun wzrosła z 1 miliona do blisko 100 000 milionów dolarów (tabela w przypisie 26). Porównując majątki najbogatszych ze średnimi majątkami amerykańskich rodzin na przestrzeni historii można uzyskać klarowny obraz procesu, który doprowadził do całkowitej reinterpretacji czy dewaluacji znaczenia takich wartości, jak wolność, równość i niezależność, uchodzących w potocznym rozumieniu za główne drogowskazy amerykańskiej polityki. Elias Derby, najbogatszy człowiek Ameryki w 1790 roku, mógł swój majątek przyrównać do sumy wartości 4000 średnich gospodarstw rodzinnych. Czterdzieści lat później Stephen Girard był już 17 000 razy bogatszy od przeciętnej. Między rokiem 1868 a 1890 fortuna rodziny Vanderbiltów podniosła ten wskaźnik z 80 000 do 370 000. W roku 1940 bogactwo Rockefellerów równoważne było 800 000 średnich majątków obywateli Ameryki. W roku 2000 Bill Gates mógł kupić już majątek 1 416 000 rodzin, czyli ponad 5 milionowe miasto amerykańskie lub kilkadziesiąt jeśli nie kilkaset miast na peryferiach „globalnej wioski”.

Korupcyjne możliwości fortun współczesnych arystokratów finansowych nie są powodem niepokoju, jaki wzbudzały w kręgach republikańskich w porewolucyjnej Ameryce. Zarobki szefów korporacji – przekraczające już 100 milionów dolarów rocznie, czyli 400 000 dolarów dziennie, czyli 50 000 dolarów na godzinę, albo 800 dolarów na minutę – nie wzbudzają żadnego zainteresowania managerów kultury w dyskusji na temat „korupcji w polityce”, do której korporacyjny lobbying, jak nas przekonano, nie należy. Jest zjawiskiem „potrzebnym” i „koniecznym” do sprawnego funkcjonowania plutokracji, w której najwyżej cenioną wartością i najbardziej poszukiwanym towarem jest bezkarność. Właśnie ona – bez wątpienia najbardziej luksusowy produkt na kapitalistycznym rynku – stanowi klucz do zrozumienia sposobu funkcjonowania polityki i kultu „wolnorynkowego” bogactwa.

fragment: "Plutokracja - najdroższa orgia w historii", Z. J.,
http://www.zieloni.org.pl/articles.php?id=1056

przerost formy nad treścią- to taka kapitalistyczna odmiana "dojenia" firmy którą się zarządza, rada nadzorcza idzie reka w ręke z zarzadem i tak sobie nawzajem kabze nabija. Prezesi banków amerykańskich którzy doprowadzili do zawału systemu kredytów hipotecznych( i innych tez) z pewnościa tez zarabiali krocie - czy to mialo jakies przełożenie na jakość ich pracy?????