Tymczasem bardziej efektywna ekonomicznie i sprawiedliwa społecznie skala podatkowa PIT powinna mieć przynajmniej 5 stawek co 10%, przy jednoczesnym podniesieniu progów. Kwota zwolniona w ogóle z opodatkowania powinna dotyczyć tylko
pierwszego najniższego przedziału podatkowego. Należałoby jednocześnie wprowadzić opodatkowanie uzależnione od ilości osób bez dochodu w rodzinie, nie tylko dla osób samotnie
wychowujących dzieci. Tej 5-progowej skali podatkowej i tak
byłoby daleko do 8, 10, a nawet 14-progowej skali istniejącej
w niektórych krajach zachodnich, a więc krajach o wysokiej
stopie życiowej, o niewielkich albo nieistniejących strefach
biedy i licznej klasie średniej. Argument, że progresywna
skala podatkowa (w przeciwieństwie do liniowego) wymaga armii
urzędników nie wytrzymuje krytyki w dobie komputerów. Trzeba
tu dodać, że obecna jednakowa stawka podatkowa dla podatnika,
który zarabia miesięcznie niewiele ponad 6.000 zł brutto i
innego z dochodami 100.000 zł brutto jest czystą patologią,
którą PiS chce pogłębić a PO chciała doprowadzić do absurdu.


Trzeba także wziąć pod uwagę nie tyle procentową wysokość
podatku, ile to, jaka kwota pozostaje podatnikowi po jego
zapłaceniu. Jest oczywiste, że nawet 10% podatek dla
człowieka zarabiającego 1000 zł, jest o wiele bardziej
dotkliwy niż 40% dla zarabiającego 100.000 zł [pozostaje mu
60.000 zł] — przy założeniu, że obaj ci podatnicy nie
płacą składek ZUS. Bo wprawdzie teoretycznie to pracodawca
płaci składki ZUS, ale przecież w jego kalkulacji obciążają
one koszt utrzymania pracownika. Mówiąc więc o podatkach od
osób fizycznych nie można pomijać parapodatków [ZUS], które
decydująco wpływają na koszt pracy zwłaszcza pracowników o
niskim uposażeniu. Przy wynagrodzeniu 1000 zł brutto składka
ZUS wynosi ponad 46% tego wynagrodzenia. Widać więc, że z
powodu ZUS już teraz mamy podatek quasi liniowy. To jest
właśnie główny problem kosztu pracy w Polsce. Składki te
mocno obciążają nisko zarabiających, stąd skłonność do
przechodzenia w szarą strefę.

Chciałabym mocno podkreślić, że podatki progresywne nie są
wcale świeżym wynalazkiem, bo już Bismarck doszedł do
wniosku, że taki system jest sprawiedliwszy i efektywniejszy.
Jednak zwłaszcza po II wojnie światowej w społeczeństwach
sytych bogaci uświadomili sobie z całą wyrazistością, że dla
spokoju społecznego — potrzebnego także bogatym —
konieczny jest większy udział bogatych w utrzymaniu państwa.
Jednak najważniejszym ekonomicznym efektem podatków
progresywnych jest fakt, że obywatelom niżej zarabiającym
pozostaje proporcjonalnie więcej pieniędzy w portfelach, co
tworzy natychmiastowy wzrost popytu masowego na dobra
konsumpcyjne a więc powoduje wzrost koniunktury, wzrost
inwestycji, zmniejszenie bezrobocia.

W przypadku obniżenia podatków osobom wysoko zarabiającym ich
popyt jest po pierwsze odsunięty w czasie, a poza tym dotyczy
dóbr luksusowych głównie z importu, inwestowania w
nieruchomości (niekoniecznie w kraju), w obligacje skarbu
państwa, wakacje itd. To, że najwyżej opłacana kadra po
zmniejszeniu podatków, nie stworzy znaczącej liczby nowych
miejsc pracy jest tak oczywiste, że nie warto o tym pisać.

Ani PiS ani PO nie mówiły wiele na temat uzupełnienia luki
wpływów do budżetu, w wyniku obniżenia podatków. Mówiło się o
obniżeniu kosztów poboru podatku, bo zwolni się 30.000
urzędników skarbowych. Jednocześnie jednak przyznaje się, że
dla najbiedniejszych trzeba będzie zwiększyć pomoc społeczną.
Boję się, że ci urzędnicy staną się potrzebni do weryfikacji
wniosków o tę pomoc. Czy w ogóle ma jakiś sens systemowe
zwiększanie ilości ludzi wymagających pomocy społecznej ?

Już lepsza była propozycja Min. Gronickiego, ale tylko w
kwestii uzupełnienia wpływów do budżetu obniżonych w wyniku
podatku liniowego, bo brał pod uwagę wprowadzenie podatku
katastralnego i opodatkowanie rolników. Podatek katastralny
— czyli opodatkowanie nieruchomości podatkiem od ich
wartości — sam w sobie jest logiczny i prawidłowy. Boję
się jednak, że byłoby to znowu sięganie do kieszeni
niezamożnych a oszczędzanie bogatych jak to jest w podatku
liniowym. Tak było przecież w przypadku akcji min. Kołodki,
kiedy pod hasłem podatku od luksusu chciano opodatkować cały
stan posiadania nawet ludzi o skromnych dochodach. Nawiasem
mówiąc podatek od zewnętrznych znamion luksusu funkcjonuje z
powodzeniem w niektórych krajach. Np. we Francji dotyczy dóbr
naprawdę luksusowych i opiera się na deklaracji własnej
podatnika określającej wartość dóbr ruchomych i nieruchomych
bez względu na ich położenie. Nasz podatek katastralny
zupełnie pominie np. posiadłości naszych obywateli za
granicą, a przede wszystkim taki podatek pomija całkowicie
dobra luksusowe ruchome.

Urzędnicy skarbowi nie wykazują też żadnej sprawności, gdy
chodzi o egzekwowanie 75% podatku od dochodów z
niewyjaśnionych źródeł. Przestępcy w białych kołnierzykach
przep

Jeżeli sobie uświadomimy, że bogactwo polskich i zachodnich grup działających w Polsce powstało w ogromnej mierze z przejęcia za grosze majątku narodowego, dorobku kilku pokoleń Polaków, to widać jasno, że nie tylko względy efektywności gospodarczej, ale i zwykłej sprawiedliwości przemawiają za podatkami progresywnymi. Tymczasem trudno sobie wyobrazić,
żeby państwo, które ma być solidarne, a więc którego
podstawową rolą jest niwelowanie różnic społecznych, mogło się wywiązywać z tego zadania za pomocą proponowanych przez PiS dwóch stawek podatku od dochodów osobistych. Jest to sprzeczność wewnętrzna.
Patrząc na rozwiązania stosowane w państwach Unii
Europejskiej o wysokiej stopie życiowej widać, że mimo iż są one państwami kapitalistycznymi o gospodarce przecież
liberalnej, to są to państwa opiekuńcze. Np. trudno sobie
wyobrazić bezrobotnego bez zasiłku. W Szwecji partia, która w swoim programie wyborczym proponowałaby obniżenie podatków, nie miałaby żadnych szans. W tym sensie Szwecja jest już od dawna państwem o wiele bardziej socjalistycznym, niż była PRL, a jej wskaźniki makroekonomiczne są lepsze niż całej Unii [wskaźnik zatrudnienia ludności w wieku produkcyjnym dochodzi do 75 %, w tym kobiet 72%! podczas gdy w Polsce niewiele przekracza 50%]. Konkluzja: niskie podatki dla najbogatszych to nie jest środek na sukces ekonomiczny, a w każdym razie nie jest to metoda na obniżenie bezrobocia. Nie mogę tu nie zacytować fragmentu bardzo ciekawego artykułu Anny Delick (Krytyka Polityczna nr 9/10 r. 2005), w którym relacjonuje opinie Szwedów — niemal największych płatników netto w Unii Europejskiej per capita: „to my mamy Polakom finansować infrastrukturę, dopłacać do ich wielkiego rolnictwa, fundować stypendia dla ich młodzieży, zmniejszać ich regionalne różnice i jeszcze przyjmować u siebie do pracy ich bezrobotnych, gdy oni obniżają podatki bezpośrednie, a teraz jeszcze chcą wprowadzić podatek liniowy, czyli własnych milionerów obciążyć połową stawki podatkowej szwedzkiej sprzątaczki? To tak wygląda społeczny solidaryzm w kraju, który stworzył "Solidarność"?" Jest oczywiste, że obniżanie podatków naszym milionerom, będzie kontrargumentem za każdym razem, kiedy Polska będzie się upominała o pieniądze z Unii Europejskiej. Najwybitniejsi ekonomiści świata nie mają wątpliwości, że sukces ekonomiczny jest ściśle związany z solidaryzmem społecznym, którego wyrazem są mocno progresywne podatki a co za tym idzie mocno rozwinięty popyt masowy ludzi średnio i nisko zarabiających. Jeremy Rifkin w swojej książce The European Dream dowodzi, że przyszłość świata, jeżeli chcemy, żeby jak najwięcej ludzi partycypowało w jego dobrach i cieszyło się dobrą jakością życia, należy do państwa opiekuńczego typu europejskiego, także ze względu na jego większą efektywność ekonomiczną. Dowodem na to są wskaźniki makroekonomiczne Unii Europejskiej, lepsze niż gospodarki USA, zwłaszcza, że część danych statystycznych była w USA wytworem „kreatywnej księgowości". Ogłosił więc
odejście w cień „american dream", w którym każdy
człowiek odpowiadał za swój sukces życiowy i nie oczekiwał żadnej pomocy państwa. Jest oczywiste, że w takim systemie zawsze spora część społeczeństwa jest zmarginalizowana i tworzy systemowy „odpad" ze wszystkimi tego konsekwencjami jak przestępczość, konieczność utrzymywania przez podatników rozbudowanego sądownictwa, więziennictwa i licznej drogo wyposażonej policji itd. Dwa miliony więźniów w
amerykańskich więzieniach są tego najlepszym dowodem.
Kto wie, czy nowy polski rząd nie idzie tym samym tropem
zmniejszając wydatki budżetu roku 2006 na informatyzację a zwiększając na więziennictwo? koniec cytatu z 2005 roku.
Az dziw, że po 3,5 roku i zmianie rządów mamy nadal te same problemy tylko jeszcze bardziej dotkliwie odczuwane.

ok, ale tylko najlepiej zarabiający posiadają prawa wyborcze. coś za coś, albo Palacio de la Moneda