Pierwszą eksplozję nuklearną Chiny przeprowadziły 1 października 1963 roku. Fakt ten ukrywano przed światem przez ponad trzy miesiące. Druga eksplozja atomowa nastąpiła 14 maja 1964 roku. Świat dowiedział się o niej dzięki protestowi ZSRR. Obydwie eksplozje przeprowadzone zostały na terenach zamieszkałych przez ludność Wschodniego Turkiestanu, na które dodatkowo sprowadzono nieznaną liczbę więźniów politycznych, służących jako obiekty doświadczalne do obserwacji wpływu promieniowania na ludzki organizm. Nikt dokładnie nie wie, ilu ludzi zginęło nad jeziorem Lop Nor. Nikt nie wie, ilu było więźniów w obozach, zniesionych wybuchem z powierzchni ziemi (według źródła dosłownie: „spalonych do gruntu”). Wiadomo, że zniknęło całkowicie 9 wsi razem z ludźmi, uprawami i bydłem. Siła eksplozji była tak wielka, że w jej rejonie zatarte zostały koryta strumieni i kanały nawadniające, a rzeki wyparowały.

Naoczny świadek, pragnący zachować anonimowość, który spędził 18 lat w chińskich więzieniach i obozach, a obecnie mieszka w Taszkencie, został umieszczony w rejonie Lop Nor razem z innymi więźniami, na których badano skutki napromieniowania żywego organizmu. Opowiada, że zaraz po pierwszej eksplozji zrobiło się strasznie gorąco, wprost nie do wytrzymania. Przez pierwszy tydzień ponad 300 osób zmarło z objawami ciężkiej biegunki. Tylko „wyjątkowi szczęśliwcy” przeżyli; cierpią na „choroby płucne” do dziś.

Inny świadek, także mieszkający obecnie w Taszkencie, opowiadał, jak 1 października 1963 roku szedł do pracy przez pola. Był wczesny ranek i było jeszcze ciemnawo. Nagle zrobiło się niezwykle jasno. Pomyślał: „Co to? Słońce wcześniej wzeszło?” Poczuł silny ból rąk i zobaczył, że palą mu się palce, a następnie, że płoną jego włosy i ubranie. Gdy chciał ręką ugasić włosy, skóra z głowy opadła mu na twarz. Do dziś choruje, a znaczna część jego ciała pokryta jest bliznami.

Inny świadek, wówczas młody oficer Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, a obecnie emigrant mieszkający w Kanadzie, obserwował wybuch z bunkra razem z innymi wojskowymi. Po eksplozji wsiedli w samochód terenowy i pojechali do jednostki wojskowej, która stacjonowała w pobliżu i w ich mniemaniu poza zasięgiem wybuchu. Najwyraźniej wojskowi chińscy nie zdawali sobie sprawy z zasięgu rażenia bomby. W pewnym momencie, od temperatury gruntu, w samochodzie zapaliły się opony. Na skutek ukształtowania terenu, budynków jednostki nie sięgnął podmuch, a jedynie temperatura. Mury stały, a na wapiennym tynku, który zmienił się w marmur, widać było cienie żołnierzy, którzy wyparowali.

12-letnia Szerab Ngałang została skazana w trybie administracyjnym na trzy lata „reedukacji przez pracę„. Termin wyroku upłynął w lutym 1995 roku, a mimo to więziono ją do połowy maja. Zmarła 15 maja z powodu obrażeń wywołanych torturami. W chwili śmierci miała 15 lat.

Tybetanka Sonam Drolkar została aresztowana 29 lipca 1990 r., po czym osadzono ją w więzieniu Seitru, gdzie była tak ciężko torturowana, że musiano ją odesłać do szpitala. Po rozebraniu do naga torturowano ją elektrowstrząsami. Tortury powtarzano wielokrotnie przez okres 6 miesięcy. Wkładano jej również elektryczną pałkę do pochwy. Do lutego 1991 roku codziennie wymiotowała i oddawała mocz z krwią i wtedy lekarz więzienny ostrzegł, że jest bliska śmierci.” (Cytuję według wydania polskiego: „Sytuacja Kobiet w Chinach”, Warszawska Grupa AI 1995 r.)

i wreszcie mamy pewnego sojusznika ... ;)
Chwała Rządowi PO !!!
jedyne, co im się udało dotychczas zrobić pozytywnego ...
macie mój głos w przyszłych wyborach ...