Pozornie ma Pan rację - ale tylko pozornie, Nie istnieje taki stwór jak obywatel Unii. Istnieje Unia państw narodowych, które zamieszkują obywatele posiadający określoną narodowość - Niemcy, Polacy, itd. a nie żadni wyimaginowani eurounioniści. I każdy z nich reprezentuje swoim głosem interes narodu a nie Unii (w tych rozważaniach pomijam anarchistów, lewaków, utopistów).

Gdyby było inaczej Niemcy nie upierali by się przy podwójnej większości.

W efekcie system proporcjonalny faworyzuje narody liczniejsze - trudno mówić o Unii bowiem mamy dyktat.

Wyobrażmy sobie skrajny przypadek np. unię2. mocarstw europejskich - Niemiec i Francji. Czy wyobraża Pan sobie proporcjonalny podział głosów i zgodę na to Francji.
Wszak "obywatele unii" mieliby zapewniony równy wpływ?
Ale Niemcy większy.

Ponieważ mamy do czynienia z unią narodów, narody powinny mieć proporcjonalny wpływ, z dodatkowym elementem (ale nie decydującym) uwzględniającym ich wielkość.

P.S.
Pierwsze zdanie Pana wypowiedzi to rzeczywiście wiecowa demagogia, taka dość prościutka. I używając takiegoż języka - taka raczej GWniana.

To właściwie nie założenie, to fakt.
To, że istnieją frakcje polityczne w PE nie zmienia faktu, że gdy dochodzi do negocjacji dotyczących interesów narodu europarlamentarzyści stają się nacjonalistami (w pozytywnym znaczeniu).
Pomijam łobuzów w rodzaju Geremka, którzy dla własnej satysfakcji, z niskich pobudek (mam nadzieję, że nie interesu) gotowi są nas...ać do własnego gniazda.

Proszę nie być naiwnym. Interesy jednego kraju są zazwyczaj realizowane kosztem innego. Rzadkością są wspólne interesy. Za przykład niech wystarczą: Francja i dopłaty rolne, próba przesunięcia funduszy strukturalnych z nowych krajów na rozwój wielkich miast, ciągłe ograniczenia w podróżowaniu i migracji, otwarcie rynków zbytu z zachowaniem ograniczeń w zatrudnieniu.

I w końcu - wybory mają na celu wyłonienie delegata, który realizuje interes wyborcy.