dzień realizacji zysków jak dla mnie

a tu sobie rośnie wszystko

lubie tu zagladać cisza i poczytac mozna jak w bibliotece, heh
ale nie wiem dlaczego mnie wylogowało skoro na forum głównym nie, wie ktoś

korci mnie jedna (mowa) spółka ale urosła dziś sporo i raczej się wstrzymam
technicznie zachęta jest niemal olbrzymia, ale co tu sie spieszyć?

witam

piękny portfel, wielkie gratulacje :))
ważny jest moment wejścia z gotówką, a tego musze się jeszcze uczyć
pozdrawiam

Po burzy czeka nas ostry marsz pod górkę
Czy gospodarka światowa wychodzi z kryzysu? Czy świat przyswoił sobie właściwe lekcje? Odpowiedź na oba pytania brzmi: tak, ale do pewnego stopnia. Zrobiliśmy niektóre słuszne kroki i odrobiliśmy parę dobrych lekcji. Ale ani nie zrobiliśmy dość, ani wystarczająco dużo się nauczyliśmy. Powrót do normy będzie powolny, bolesny i naznaczony dużym ryzykiem nawrotów choroby.
fot.PAP
Więcej w supertemacie:
Globalny kryzys finansowy


Ale zacznijmy od dobrych wiadomości. Wąsko rozumiany kryzys finansowy się skończył. Giełdy poszły w górę, na rynki powraca płynność, banki są w stanie pozyskać kapitał, zniknęły spotykane w zeszłym roku skrajnie wysokie spready dla ryzykownych papierów na rynkach finansowych. Panika, jeśli się jej przeciwstawić z całą mocą, gaśnie. W tym przypadku mieliśmy bezprecedensowe zaangażowanie władz na rzecz ratowania walącego się systemu. Doprowadziło ono do pożądanych skutków.

Mija też najgorsza faza kryzysu gospodarczego. Jak zauważa w najnowszej edycji raportu prognostycznego "Economic Outlook" Światowa Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) "po raz pierwszy od czerwca 2007 prognozy dla całości obszaru OECD zostały zrewidowane w górę w stosunku do poprzedniej edycji". Międzynarodowy Fundusz Walutowy również stwierdza w swojej najnowszej aktualizacji światowej prognozy gospodarczej: "wzrost gospodarczy na okres 2009-10 jest dziś szacowany o pół pkt. wyżej niż w kwietniowej prognozie MFW i w roku 2010 osiąga wartość 2,5%".

Takie odwrócenie trendu w prognozach wskazuje na to, że nadchodzi ożywienie. Widać to jasno po tym, że kolejne comiesięczne prognozy są również zgodne. Sygnalizują one poprawę dla USA, Japonii i Wlk. Brytanii ale niestety nie dla strefy euro. Chińska gospodarka wykazuje dużą odporność. Rośnie także optymizm i zaufanie w gospodarce indyjskiej.

Ale musimy ująć te skądinąd pomyślne wieści we właściwy kontekst. Najgorsze momenty kryzysu finansowego mamy, owszem, za sobą, ale system finansowy pozostaje niedokapitalizowany i przeciążony nadal nieznanym balastem aktywów o wątpliwej wartości. Daleko mu do statusu "prywatnego" systemu finansowego – jest bowiem intensywnie wspierany pieniędzmi podatników, zarówno w sposób jawny, jak i ukryty. Prawdopodobieństwo dalszych szkód jest bliskie 100%. Ale wszyscy mają nadzieję, że droga to potencjalnych dalszych szkód wiedzie przez ozdrowienie.

Podobnie oczekiwane "odbicie" gospodarcze nie zostanie odczute jako takie. Wszystkie najnowsze prognozy wzrostu na 2010 r. dla najbogatszych krajów są wciąż grubo poniżej ich potencjału. A jednocześnie szacunkowa (a więc nie całkiem pewna) wielkość "luki wytwórczej" czyli nadmiaru mocy produkcyjnych osiąga skrajne rozmiary. OECD określa ją na ten rok na poziomie 4,9% potencjalnego PKB w USA, 5,4% w Wlk. Brytanii, 5,5% w strefie euro i 6,1% w Japonii. Skoro prognozy zakładają skromne tempo dalszego wzrostu, nadmiar mocy produkcyjnych w 2010 r. będzie jeszcze większy niż w 2009 r. Ryzyko deflacji jest oczywiste, podobnie jak groźba skokowego przyrostu bezrobocia. W zgodzie z tym trendem "opłacalny próg inflacji" wyliczany dla indeksowanych i zwykłych amerykańskich obligacji skarbowych znów spadł do ok. 1,5%. Czerwcowa histeria wokół wyższej rentowności konwencjonalnych obligacji wydaje się absurdalna.

Za nadmiarem mocy produkcyjnych i ogromnym powiększeniem deficytów budżetowych stoi zniknięcie rozrzutnego konsumenta (zwłaszcza amerykańskiego). Widać to po znacznych zmianach w bilansie przychodów i rozchodów sektora prywatnego, które OECD zakłada w swoich prognozach dotyczących stanu rachunków obrotów bieżących i równowagi budżetowej. W 2007 r. sektor prywatny w USA wydał o 2,4% PKB więcej od swoich przychodów. W 2009 r., jak przewiduje OECD, wyda o 7,9% PKB mniej niż wyniosą jego przychody. Ta masowa roztropność w wydawaniu – o którą od dawna wołali krytycy a teraz mało kto się z niej cieszy – wyjaśnia przyrost deficytów budżetowych: wspomniana 10,3-procentowa zmiana w bilansie przychodów i rozchodów sektora prywatnego w latach 2007-9 została zrównoważona przez pogorszenie deficytu budżetu państwa o 7,3% PKB oraz poprawę rzędu 3% PKB na rachunku obrotów bieżących. Ale i tak budżetowa przeciwwaga nie zapogiegła dużej recesji.

Ostrożność w sektorze prywatnym najpewniej utrzyma się również w okresie pokryzysowym, który będzie cechować ogromne obciążenie długiem. W ostatnim kwartale 2008 i I kwartale 2009 wskaźnik zadłużenia amerykańskich gospodarstw domowych utrzymywał się na lekkim minusie. Ale pod koniec I kwartału 2009 proporcja zadłużenia brutto gospodarstw domowych do PKB była tylko o 2% PKB mniejsza niż pod koniec 2007 r. Pozbycie się długów to bolesny proces i dopiero się zaczął.

Jeśli, co prawdopodobne, sektor prywatny będzie powściągliwy w wydatkach, sektor publiczny pozostanie rozrzutny. Co gorsza, tak długo, jak będzie trwała faza oszczędności, ryzykować będziemy nie inflację,

ciekawy artykuł :))
oprócz tego masz piękny portfel... widać cierpliwy jesteś.....
pozdrawiam

http://biznes.onet.pl/7,1556390,prasa.html
ala zainteresował mnie jeden wpis pod spodem, bo widac w nim naprawde ekonomiczne spojrzenie, bez cieia ocierania sie o politykę
oto on
DZIWNY ARTYKUŁ. GOŚĆ (JAKOŚ SIĘ NIE PRZEDSTAWIŁ) ZAPRZECZA SAM SOBIE.

Gani Rostowskiego za cięcie wydatków i oszczędzanie z jednej strony i mówi o rolowaniu długu z drugiej. Nie trzyma się to kupy, chyba, że autor zna jakiś trzeci złoty środek na walkę ze skutkami światowego kryzysu? Co do samego kryzysu. Przez rozbudowaną akcję kredytową gospodarki się rozwijały produkując więcej niż nabywców realnie było stać. Było ich stać właśnie ze względu na dostęp do kredytów. Ale zadłużenie nie mogło rosnąć w nieskończoność. W końcu ktoś stwierdził że zadłużenie jest zbyt duże i zaczął się odwrót instytucji finansowych od coraz bardziej napompowanych wierzytelności. I zaczęła się reakcja łańcuchowa, która doprowadziłą do paniki i masowej ucieczki z rynków finansowych kapitału, co doprowadziło do kilku spektakularnych upadków i wstrzymaniu akcji kredytowej czyli obniżeniu popytu na rynku detalicznym. Najbardziej oberwali developerzy oraz fabryki samochodów, których to produkty są brane w 90% na kredyt. Bez kredytów popyt jest znacznie mniejszy. Ludzie mniej zarabiają niż kupowali (przy pomocy kredytu). Prędzej czy pózniej to się musiało stać. PKB krajów rozwiniętych będzie tak długo spadać, kiedy nie zrównoważy się popyt z podażą ograniczoną wstrzymaną akcją kredytową. Tak naprawdę jest to zdrowe i oczyszczające dla gospodarek. W Polsce skutki kryzysu są mniejsze ponieważ dostępność do kredytów nie byłą tak powszechana jak na zachodzie. Ot co. Poczekajcie jeszcze parę miesięcy, aż produkcja na świecie spadnie do takiego poziomu aby zrównoważyć ją z podażą i kryzys się skończy. Banki wtedy rozlużnią politykę kredytową, zwiększą liczbę udzielanych kredytów i pojawią się znowu wzrosty. My nie przegapmy tego mmentu bo dzięki słabej wartości PLN nasz eksport stał się bardzo konkurencyjny. Kurs euro i dolara jest wedłóg mnie świadomie utrzymywany na takim poziomie aby chronić Polską gospodarkę czyli zawyżyć ceny produktów importowanych ogarniczając ich popyt i sprawić aby artykuły krajowe były bardziej konkurencyjne na rynku krajowym oraz zagranicznym. Taka sytuacja baaardzo ratuje Polskie PKB.



~analityk , 10.05.2009 11:25

Inwestorzy w coraz większym stopniu zdają sobie sprawę, że mocno kulejący globalny system finansowy nie zostanie szybko i łatwo postawiony na nogi oraz że niektóre z największych banków na świecie będą musiały zostać znacjonalizowane przez amerykański rząd. W efekcie wskaźniki giełdowe na całym świecie znalazły się na najniższych od wielu lat poziomach.

Więcej w supertemacie:
Globalny kryzys finansowy


Słaba kondycja systemu finansowego może doprowadzić do pogłębienia „credit crunch” oraz wepchnąć gospodarki w jeszcze gorsze recesje.

Jak wynika z opublikowanych w piątek niespodziewanie słabych wyników wskaźnika Purchasing Managers Index (PMI) prowadzonego dla 16 krajów eurozony, recesja w strefie euro – już teraz najpoważniejsza w powojennej historii – jeszcze się pogłębiła.

Wyniki indeksu PMI stanowią ponure tło dla odbywającego się w ten weekend w Berlinie spotkania europejskich przywódców. Szczyt ten ma pomóc koordynować globalną odpowiedź na kryzys. Rosną także oczekiwania, iż Europejski Bank Centralny zdecyduje się na dalsze znaczne obniżki głównej stopy procentowej.

Indeks S&P 500 zanotował w tym tygodniu spadek o 6,9 procent i znalazł się na poziomie zaledwie 2 procent powyżej najgorszego w ciągu ostatnich 11 lat wyniku. Załamania na rynkach miały miejsce pomimo coraz dalej idących interwencji rządów na całym świecie. Celem tych działań jest przeciwdziałanie dalszej fali ponurych wiadomości gospodarczych oraz uporanie się z napięciami w systemie finansowym.

W tym tygodniu prezydent Barack Obama podpisał pakiet fiskalny o wartości 787 miliardów dolarów (547 miliardów funtów, 617 miliardów euro). Niemcy zapowiedziały wsparcie dla słabszych gospodarek europejskich, zaś Bank Anglii oświadczył, że może zdecydować się na fonetyzację długu (ang. quantitative easing), czyli rodzaj polityki monetarnej mającej na celu zwiększenie dostępności kredytu.

- Na rynku panuje powszechny strach, toteż pojedyncze zdarzenie czy nowa inicjatywa polityczna nie wyciągnie rynku z tego stanu - powiedział Carl Mason, strateg ds. equity derivatives w banku BNP Paribas w Nowym Jorku.

Obecna faza załamania na rynku wiąże się z wielkimi nadziejami, jakie inwestorzy żywili przed ujawnieniem ponad tydzień temu przygotowanego przez Tima Geithnera, nowego sekretarza skarbu, planu wsparcia dla amerykańskiego systemu finansowego.

Brak szczegółowych rozwiązań w wielu częściach planu, który rozwiązać miał problemy amerykańskich banków oraz ostatecznie zająć się wartymi biliony dolarów toksycznymi aktywami zagrażającymi wypłacalności instytucji finansowych, pozostawił rynki finansowe z perspektywą przeciągającej się niepewności. Najważniejszy indeks mierzący kursy akcji instytucji finansowych spadł do najniższego poziomu od momentu swojego powstania na początku lat dziewięćdziesiątych.

- Zanim pakiet fiskalny wywrze trwały wpływ na amerykańską gospodarkę, trzeba będzie rozwiązać problemy systemu finansowego - powiedział Peter Hooper, główny ekonomista banku Deutsche Bank Securities.

Niepewność zmusza inwestorów do poszukiwania możliwie najbezpieczniejszych inwestycji. Doprowadziło to do gwałtownego wzrostu cen złota. Kontrakty terminowe na złoto wzrosły do ponad tysiąc dolarów za uncję. Poziom ten został osiągnięty po raz pierwszy od lipca ubiegłego roku.

Autorzy: Aline van Duyn - Nowy Jork, Ralph Atkins - Frankfurt