Nawiązując do wypowiedzi Pana Johna - jestem za tygodniówkami. Takie wyołaty pozwoliłyby racjonalniej zarządzać budżetami rodzinnymi ( jak np. w Anglii ). Tylko , że pieniądze nie te...

Trudno się z Panami/paniami nie zgodzić. To nasze chore rządy doprowadziły do upadku gospodarki w RP. Poczynajac od sztucznego "najniższego" wynagrodzenia, poprze "średnie wynagrodzenie", itp. Jednakże głowną siłą hamująca rozwój gospodarki jest zanik rynku wenwętrznego, będący prostą konsekwencją nadmiernego fiskalizmu (...za wysokie podatki=za mało zarabiam=nie kupię=nie sprzedam=zyskam za mało=za mało zapłacę, bo za wysokie podatki=za mało zarabiam...). Do wykazania tego nie trzeba sudiów w USA - wystarczy znajomośc czterech podstawowych działań arytmetycznych i oblicznia procentów. Jeśli z tych wyliczeń wychodzi horrendalny haracz na rzecz "naszego państwa", to wniosek może być tylko jeden - za dużo tego "naszego państwa" mamy. I to zarówno za dużo go ma przedsiębiorca (skandaliczne koszty wytwarzania) jak i konsument (nazbyt wysokie podatek dochodowy i vat). Może wreszcie nasze "przypadkowe społeczeństwo" zmieni ten "nieprzypadkowy" układ polityczny? Czyżby UPR redivivus?

Ja w sumie lubie cie Richard, ale czasem niestety twoje wypowiedzi nie sa najwyzszych lotow.Przydalby ci sie krotki kurs ekonomiczny.Taki prawdziwy i intensywny kurs, najlepiej w USA.Moze wtedy dowiedzialbys sie, ze na ogol banki centralne obnizaja stopa procentowa wraz ze wzrostem ceny ropy. Jedynie w Polsce stopa repo rosnie. A dlaczego tak jest - to juz zadanie przekraczajace mozliwosci Richarda.

Odnoszę nieodparte wrażenie, że pozostali komentatorzy, to koledzy redakcyjni autora. Panie autorze - jak wg. pana ma zwiększyć się ta ilość pieniądza w obiegu? Pracodawcy go wprowadzą? Przy pomocy prywatnych mennic? Problemem polskiej gospodarki jest właśnie zbyt mała ilość pieniądza w obrocie (w mniejszym stopniu dotyczy to Warszawy, ale przecież Warszawa to margines społeczeństwa - to jest jedynie jego 6-7%). Paradoksalnie walka z inflacją w obecnej sytuacji byłaby skuteczna właśnie poprzez wprowadzenie większej ilości pieniądza, chociażby w postaci dla zasiłków dla bezrobotnych i najsłabiej zarabiających. Dodatkową korzyścią byłoby również zatrzymanie zadłużania społeczeństwa. Co w dłuższym horyzoncie najbardziej uderza w b******ów.

Mój głos w tej dyskusji porusza spawę , jak sądzę , bardzo ważną dla większości Polaków , którzy zarabiają tyle ,ile wynosi minimum socjalne. Tragedią tych ludzi jest to ,że nie jest możliwe ubezpieczenie grupowe , gdzie składkę płaci pracownik , bo nie ma z czego tej składki potrącić . W setkach tysięcy polskich rodzin grupowe ubezpieczenie na życie jest bardzo często jedynym ,które posiadają. W przypadku tragedii , gdy jedyny żywiciel rodziny umiera , ginie w wypadku , traci zdolność do pracy itp. , rodzina żyje w nędzy , bo nie ma środków na przeżycie. Dlatego sądzę , że zbrodnią są płace typu minimum socjalne i nie powinny mieć miejsca.Ludzie powinni żyć godnie i zarabiać godne pieniądze . A jaka jest pomoc socjalna -wszyscy wiemy.I tutaj znów : podatki , dotacje , składki na ZUS , kredyty i to o czym dyskutowano ...

Pozwoli Pan, że wtrącę swoje trzy grosze. Nie sadzę by problemem dla ludzi była sama rozpiętość płac co do wartości bezwzględnej. Nawet przysłowiowa sprzątaczka z PRLowskim rodowodem zdaje sobie z tego sprawę, że jej pensja nie będzie zbliżona do dochodów Billa Gatesa czy prezesa banku, w ktorym ona zmywa podłogi. Problem polega na tym, czy w świadomości społecznej te różnice da sie jakoś uzasadnić. Tu tytułem przypomnienia cofnijmy sie do pierwszych lat polskiej transformacji. Wielu ludzi sądziło wtedy (też tak myślałem), że wynagrodzenia w firmach będą uzależnione od ich wyników finansowych. Nie chodzi mi o to by zyski były przejadane przez płace. W gospodarce rynkowej pracownicy dobrej firmy powinni zarabiac więcej niż w firmie takiej samej, ale mającej kiepskie wyniki finansowe. Nic jednak takiego nie zaszło. Płace trzymano na niskim poziomie administracyjnie by nie zwiększać inflacji, nie tworzyć kominów w tej samej branży, nie przejeść inwestycji. Ludzie to kupili wierząc w teorie równych żołądków i że kiedys tam bedzie lepiej. Po 15 latach transformacji dowiadują się, że kominy jednak są, wiele inwestycji jest przejadanych przez jakieś quasi zarządy i rady nadzorcze pana królika i jego przyjaciół, płace rosną (przynajmniej w komunikatach GUSu), inflacja sie zwiększa, gospodarka odnotowuje wzrost a ich płaca realna spada. Nic dziwnego, że teraz ludzie nie chcą dać sie nabrać po raz drugi na te samą bajkę, choc być może to już nie bajka a najprawdziwsza prawda. Jeśli Pan usłyszy krzyk napadniętego na ulicy i ruszy na pomoc, a okaże się, że on tylko tak sobie ryczał dla zgrywy, to drugi raz Pan już mu na pomoc nie ruszy. Sytuacja jest o tyle niebezpieczna, że ludzie już tylko chcą, bo albo potrzebują albo uważają, że im sie też należy. Być może w tym okresie właściwym dla Polski byłoby zaciskanie pasa. Rzecz w tym, że jest to społecznie nieakceptowalne i ten czynnik będzie równie skutecznie wyznaczał kurs naszej gospodarki, jak i to co będzie sie działo poza jej zasięgiem np. ceny ropy.

Jednak najwiekszym zagrozeniem dla ekonomii w Polsce jest mozliwosc dojscia do wladzy populistow. Sztandarowe haslo czyli zniesienie RPP to pojscie w pijane tango.Zakladajac ze jednak populistow uda sie powstrzymac i Polska bedzie zmierzac do euro prywatyzujac ekonomie to mozna powiedziec ze perspektywy sa pomyslne. A to dlatego ze objawi sie korzystny wplyw funduszy strukturalnych z Unii.