Mam 30 lat i jestem w podobnej sytuacji. 13 lat po slubie. I przez ten caly okres czasu maz i jego matka wykanczali i wykaczaja dalej psychicznie. Dla nie ktorych sa ta blache sprawy ale dla mnie to jest cos okropnego. Jestem ponizana wyzywana od najgorszych i wysmiewana przy ludziach. A patrza na to mojr dwie corki. Masakra

a ja mam prawie 30 lat. Mojego męża poznałam ponad 1,5 roku temu. Szybkie wielkie zakochanie, szybki ślub po 8 miesiącach znajomości no a w niedługim czasie będć składać dokumenty rozwodowe. Myślałam, że oszalałam na punkcie mojego męża od samego początku, że to miłość na którą czekałam całe życie a teraz mieszkam u rodziców i czekam aż będzie odpowiedni czas rozłąki abym mogła złożyć papiery rozwodowe. Dodam, że jestem w 8 miesiącu ciąży. Odeszłam od męża ponieważ mąż okazał się cholerykiem i strasznym egoistą. Wściekał się o wszystko, o to, że niby wszyscy są ważniejsi dla mnie od niego,ciągłe jego obrażanie (czasem fochy były gorsze od słów), że nigdy go niby nie kochałam, ciągłe sprawdzanie mojego telefonu, ciągła konieczność tłumaczenia się ze wszystkiego, ciągłe kontrola, ciagłe jego przeklinanie, wściekanie się o najmniejsze p*******, zdarzały się uderzenia pięścią w ścianę. Miesiąc po tym jak dowiedziałam się o ciąży powiedziałam, że nie pozwolę żeby zachowywał się w taki sposób w stosunku do mnie (dodam, że pierwszą ciąże z mężem poroniłam i nawet wtedy w szpitalu sprawdzał mi tel) i jak się nie zmieni to go zostawię. No i zostawiałam, wyprowadzałam się do rodziców ze 4 razy a on zawsze po mnie wracał, przepraszał, niby miałobyć lepiej no i było przez kilka dni a później to samo. Obiecał bo to był warunek mojego powrotu do niego, że pójdziemy na terapię a jak na nią nas umówiłam to nagle okazało się, że termin mu nie odpowiada, że nie zachowuję się jak kobieta, jak żona itp. No to się spakowałam i wyjechałam. Przy każdej mojej wyprowadzce było jeszcze gorzej. Słyszałam, że Bóg go mną pokarał, że jestem najgorszym co go w życiu spotkało, wymawianie byłych partnerów i mówienie strasznych obleśnych rzeczy, obelgi obelgi i jeszcze raz obelgi a także straszenie samobójstwem a potem z kolei mówienie, że dla mnie nie warto się zabijać, mówienie o niby jego wypadkach i że to przeze mnie. A ja wracałam do domu i martwiłam się o niego, ryczałam jak bóbr, nie mogłam się ogarnąć, przeszłam terapię psychologiczną. Jeszcze wcześniej zanim się wyprowadziłam stosowałam różne taktyki żeby sprawdzić co pomoże, najpierw się kłóciłam, nie pozwalałam na to wszystko i wtedy było strasznie, innym razem się nie odzywałam i czekałam ze mu przejdzie ale w głębi serca sama nie mogłam pojąć jak można się tak wściekać z byle powodu, a raz zrobiłam mu taką jazdę jak on mi i okazuje się ze żadna taktyka nie pomaga. Cokolwiek bym nie zrobiła będzie źle. Mój mąż nawścieka się, nawyżywa a później przeprasza, płacze i mówi jaki on jest głupi itp ale ja juz nie chce tego słuchac bo nie wierze w jego poprawe. Nawet jak się wyprowadziłam powiedziałam, że mamy jeszcze szanse ale musi iść do psychologa i muszę zobaczyć ze cos sie zmienia ale on nic nie zrobił. Raz twierdził, że był u dwóch psychologów a potem nage podczas tej samej naszej rozmowy uznał, że on nie może iść do psychologa bo rodzaj pracy mu na to nie pozwala. Na zmianę przepraszał mnie tel a potem znowu obwiniał jak ja niby strasznie zmarnowałam mu życie i że nadaję się tylko do jednego. Nawet kilka dni temu wtedy kiedy jestem w 8 miesiącu ciąży zażyczył sobie żebyśmy zrobili rozdzielność majątkową bo on musi sobie kupić mieszkanie. Przyjechał do domu moich rodziców bez zapowiedzi (odległość od niego około 400 km i nie wiedział ze będzie jechał tą drogą- takie tłumaczenie mojego męża, masakra)i znowu awantura. Najgorsze jest to, że on cały czas jest taki wściekły, nic go nie przechodzi i nadal twierdzi, że odeszłam dla kogoś bo inaczej nie zostawiłabym go bo przecież wszyscy się kłócą i są ze sobą- słowa męża. Na Boga jestem w 8 miesiacu ciąży!! to jest dla mnie niewyobrażalne. A najgorsze jest to, że mimo wszystko go kocham i pewnie długo będę jeszcze leczyć z niego moją głowę. Cały czas jeszcze o tym wszystkim myślę, wiem jednak jedno, że na pewno z nim już nie będę. A chciałam zostawić dla niego dobrą pracę, koleżanki i rodzinę. Nic nie docenił i został teraz sam z mamusią która dzwoni do niego co 2 godziny bo się o niego martwi. I wiem jeszcze jedno, że mam tak zmasakrowaną psychikę, że w kolejny związek raczej już nigdy nie wejdę. Podejrzewam też, że do czasu rozwodu i po rozwodzie mąż jeszcze da mi sporo popalić.

ojciec zneca sie nade mna moja mama i moim rodzenstwem , ma wyrok za probe mnie podpalenia w zawiasach, szukam kogos kto mi pomoze

Byłam z mężczyzną który był dla mnie całym światem .Między nami różnica wieku była dość spora. Jednak zawsze byłam dojrzałą dziewczyną i rozumieliśmy się wspaniale, nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu . W tamtym momencie wydawało mi się , że jest miłością mojego życia ..Zaufałam mu w wielu sytuacjach , gdyż był wyrozumiały i troskliwy .Sprawiał ,żę wszystkie problemy nie miały najmniejszego znaczenia kiedy był obok. Jako młoda dziewczyna nie liczyłam się ze zdaniem innych ludzi na jego temat,czy też rodziców którzy od początku starali mi wybić go sobie z głowy. Potrafił czarować mnie swoim wdziękiem , imponował mi realizacją swoich planów .Był rozwodnikiem miał dziecko, więc wiele barier musiałam w sobie pokonać i stać się odpowiedzialną kobietą .Byłam z nim prawie 4 lata. Rok zapowiadał się wspaniale . Nie było kłótni , awantur i braku szacunku.Rozkochał mnie do stanu nie widzenia w nim wad. Kwiaty , kolacje , niespodzianki , wspólne wyprawy- i jego charakter ,który w tamtym momencie był dla mnie azylem. Po pewnym czasie Moi rodzice przekonali się do niego i traktowali jak syna. Po drugim roku bycia ze sobą zaczynały się problemy .Bardzo mnie ograniczał , nie pozwalał mieć przyjaciół , zabraniał ubierać spodenki w lato, obcisłe koszulki, sukienki, zero obcisłych spodni , makijażu - broń Bożę dekolt w koszulce .Twierdził że wtedy każdy się na mnie lampi a ja nie jestem wypożyczalnią kaset video.Jednak sam zwracał uwagę na inne kobiety .Dostosowałam się by zapobiec nie potrzebnych scen zazdrości,wtedy tłumaczyłam sobie , żę chce dla mnie dobrze. W któryś weekend Chcąc zrobić mu niespodziankę- podobać mu się bardziej ,bo zaczął podchodzić do mnie obojętnie zrobiłam się na bóstwo - chcąc obudzić w nim kogoś kogo kochał na początku ,jednak jego reakcja była ostatnią jaką mogłam się spodziewać . Zwyzywał mnie od ku***, że wyglądam jak dz**** i mam się przebrać bo tak ze mną nie wyjdzie na ulice mimo ,żę wyglądałam normalnie miałam koszulkę za pupe na ramiączkach bez dekoltu , i zwykłe rurki jeans .Było wiele sytuacji w których deptał mnie jak robaka swoja agresją. Szarpał mnie wielokrotnie kiedy nie chciałam dać mu sprawdzić mojego telefonu .-Ja nie dawałam mu go ,tylko i wyłącznie z powodu kasowania numerów , bo kasował do wszystkich do mojego szefa , szefowej , do dziewczyn z uczelni -ludzi, dzięki którym mogłam mieć możliwość jakiejś konfrontacji w sprawach zawodowych .Jednak kończyło się to zazwyczaj szarpaniną i słowem- rozpier**** Ci ten telefon!, napisał jakiś frajer? Jak mnie zdradzisz rozpier**** Ci twarz , wyleje ci kwas na ta całe ciało _już nie będziesz taka piękna! i inne zastraszania..Próbowałam szukać pomocy żeby się od niego uwolnić ale przez jego zachowanie ,szpiegowanie mnie i straszeniem zdjęciami które robił mi w sumie wszędzie -pod prysznicem , kiedy się przebierałam lub byłam w bieliźnie czy filmikami które nakręcał w różnych chwilach- jakie kiedyś mieliśmy będąc para..Zawsze pytałam czemu mnie nagrywa i żeby przestał , jednak jego odpowiedzi były znów obrócone przeciwko mnie .-Że jestem jego przyszłą żoną , matką jego przyszłego w planach dziecka i w partnerstwie stawia się na zaufanie, więc mi nie ufasz? , nie kochasz? a może inni k**** mogą na Ciebie patrzeć?Może masz innego kochasia? Zabije za Ciebie..Wiesz do kogo należysz.Kiedy wychodziłam do sklepu kazał robić mi zdjęcia ,jak nie odebrałam bo miałam zajęte ręce zakupami wyzywał mnie żę się k*****..Ze wszystkiego musiałam się tłumaczyć-strasznie się go bałam .. Jedna z sytuacji miała miejsce u jego babci , która wyjechała do rodziny i często bywaliśmy u niej w domu podczas jej nieobecności .szarpał mnie rzucając o łózko kiedy mój telefon był wyłączony , strasznie się przestraszyłam - poszłam do ubikacji ,która znajdowała się na wprost drzwi żeby uciec bo miałam wrażenie że zrobi mi krzywdę. Miałam wtedy możliwość jedynej ucieczki , nie interesował mnie wtedy telefon z który Sebastian próbował włączyć - jednym ruchem otworzyłam ubikacje , sięgając za klamkę od drzwi wejściowych i uciekałam z całych sił z 4 piętra na sam dół bo na nim właśnie mieszkała jego babcia, jednak wyleciał za mną , chwycił mnie za fraki i uderzyłam głową w skrzynkę na listy -nie wiedziałam co dzieje się dookoła, w jednej chwili czułam tylko jak ciągnie mnie za włosy na samą górę z powrotem - próbowałam krzyczeć ale uciszał mnie mówiąc ,że robię sobie krzywdę .Nie chciał mnie wypuścić z domu ,kazał milczeć -mówił ,że zrobi ze mnie zwykłą szma**..Moje psychika siadała mi z każdym dniem ,czułam się zmęczona i wyczerpana..Nie wierzyłam że to się skończy , moja mama wielokrotnie pytała czy wszystko jest w porządku ale wiedziałam ,że nie mogę jej powiedzieć ze względu na stan zdrowotny jaki obecnie miała -przeżywała rozwód z moim tatą i popadła w depresje .Wiedziałam,że przeze mnie w końcu wyląduje w szpitalu a była , jest i będzie najważniejszą osobą w moim życiu.Sebastian - grał pozorami , bawił się uczuciami , wyżywał się na mnie jakbym była jego sk

Witam, moi rodzice są po ślubie 28 lat, od kąt pamiętam ojciec był nerwowy. Mama wykształcona matematyczka pracowała na całą rodzinę, a ojciec nie miał pracy całe życie, siedział w domu i może przez to wszystko go drażniło, wszystko było złe jeśli nie było tak jak on chciał. Od jakiegoś czasu jest coraz gorzej. Awanturuje się o wszystko, słowo na k.. używa co drugi wyraz.. ostatnio zrobił awanturę bo mama poprosiła go żeby przyniósł ogórki z piwnicy...a on się wydarł że już dawno by je sama przyniosła i jaka ona nie jest.. jak to słuchałam to chciało mi się płakać, że mój ojciec tak nie szanuje mamy. Mama powiedziała mi, że zagroziła mu że go wyrzuci z domu (jest przepisany tylko na moją mamę), ale to nic nie pomogło bo nadal jest tak samo. Nie wiem jak mam jej pomóc..nie mieszkam z rodzicami, po studiach zostałam w Krakowie i przyjeżdżam do domu raz na ruski rok i ciągle jest tak samo... Martwi mnie to że ona tak się męczy tam, a ja siedzę tutaj i nic nie mogę zrobić.

Tak naprawdę w każdym opisanym przypadku tutaj, widać że to jest znęcanie psychiczne. Jeśli mężczyzna znęca się nad rodziną to oznacza że MUSI mieć zaburzenia psychiczne. Ja to przeżywam od roku, przez 365 dni potrafił się czepiać ponad 120 razy. Co 3 dni to samo, awantury, kłótnie, Policja. A o co się czepia? Przykładem może być to że na podłodze leżał okruszek chleba, moje złe samopoczucie (np. przeziębienie), obiad mu nie smakuje i wiele takich przypadków. Co kłótnia to się upija i robi taką awanturę że Policja musi przyjeżdżać, bo mnie szarpie, wyzywa.
A znęcanie psychiczne - przez rok, normalnie spałam tylko ... 10 razy, bo jak robi awanturę to nie daje mi spać do rana, tylko chce żebym mu całą noc wyjaśniała dlaczego zrobiłam coś źle, obiecuje że się poprawi i kłamie, bo nie się nie poprawia.

Polecam kobietom pomoc z zewnątrz:
- Policja
- Dom samotnej matki
- Ośrodek interwencji Kryzysowej
- PSYCHOLOGÓW RODZINNYCH

STOP PRZEMOCY WOBEC KOBIET!!!

Drogie Panie!
Jutro są moje 30 urodziny, czas przemyśleń...
Chcę tylko położy nacisk, na temat życia po takim gó...nie. Znałam go cztery lata, zanim wyszłam za mąż. Sytuacja diametralnie się odwróciła na weselu.... od tej pory moje życie było piekłem i uwieżcie, wolała bym by mnie pobił, zabił, zakopał. Ale on mnie separował od najbliższych i niszczył. w ciągu 3 miesięcy straciłam ponad 20kg, bałam się wejśc do domu. Tysiące razy chciałam z tym skończyc. Przekonał mnie, że to wszystko moja wina, poszłam do psychiatry- lekarz, chciał mnie zatrzymac, bo bał się że mogę sobie coś zrobic, nie poszłam do niego więcej (jaka ja wtedy byłam głupia) Znalazłam siłę i się uwolniłam. Parę tygodni póżniej okazało się że byłam w ciąży...byłam bo poroniłam. Po roku zdecydowałam się na rozwód, bez orzekania o winie. Skończyło się jednak na orzekaniu, dostałam rozwód i zasądzono mi pieniążki, których mój były nie zapłacił (i nawet nie chciałam iśc do komornika bo gów...a się nie tyka) zależało mi tylko na wolności. I jaki z tego morał??? Jutro uderzy mi 30 lat. z mężem nie jestem od 3 lat a rozwód dostałam półtora roku temu... Jestem wrakiem człowieka, nie potrafię zaufac, każdy mój związek niszczę, bo się boję. Od tej pory nie potrafię się śmiac, życ, jestem pusta od środka. Nigdy się z nikim nie zwiążę, nie bendę miała dzieci, strach i rozsądek są silniejsze. Można powiedziec, że ja swoje życie już przeżyłam. Nigdy nie wolno się dac tak zniszczyc jak ja. Niech to będzie przestrogą dla osób, które właśnie pomyślały po raz kolejny że coś jest nie tak w ich życiu.

witajcie
w sytuacji przemocy w rodzinie, czy to fizycznej czy psychicznej, ofiara stwarza pewien system przekonań który właściwie uniemożliwia jej odejście od oprawcy. w takim wypadku często konieczna jest pomoc z zewnątrz. w mojej okolicy taką pomoc oferuje Ośrodek Interwencji Kryzysowej. pomoc ta obejmuje grupy wsparcia, pomoc psychologiczną a także hotel dla ofiar przemocy. spróbujcie znaleźć taki ośrodek u siebie. tam otrzymacie odpowiednią pomoc