Rok upadku boga finansów
Wersja oryginalna The year the god of finance failed
Obietnice dotyczące świata zazwyczaj się nie sprawdzają. Nie można tego powiedzieć o obietnicach o życiu pozagrobowym. Tak więc świeccy bogowie upadają z hukiem: w 1989 roku upadł komunizm; w 2008 roku przyszła pora na kapitalizm finansowy. Wraz z narastającą paniką, rządy znacjonalizowały systemy finansowe Zachodu. To nie jest kapitalizm, jaki znaliśmy. Nie jest to jednak również koniec gospodarek rynkowych.
AP
Więcej w supertemacie:
Globalny kryzys finansowy


System finansowy jest wyjątkowy.

Po pierwsze, finanse są sercem gospodarki rynkowej. Pompują pieniądze od tych, którzy je mają, ale ich nie potrzebują, do tych, którzy ich potrzebują, ale nie mają. Jeśli finanse zawiodą, gospodarka pada na kolana.

Po drugie, finanse dotyczą nieznanej przyszłości. To czyni je wrażliwymi na ludzkie słabości: chciwość, słabość, głupota i oszustwo galopują jak jeźdźcy Apokalipsy przez historię finansów.

Po trzecie, przepływ zasobów przez instytucje finansowe jest wielką pokusą dla rządowej kontroli. Ważnym przypadkiem jest próba promowania krajowej kontroli nad niewypłacalnymi firmami.

Po czwarte, rządy kategorycznie i bezwarunkowo gwarantują działanie instytucji finansowych nie dlatego, że je uwielbiają, ale dlatego że pragną ochronić cały system i jego aktywa dla dobra społeczeństwa. Gwarancje powodują, że wszyscy są mniej ostrożni.

Po piąte, niemożliwością jest kontrolowanie instytucji finansowych w celu zapobieżenia hojnych gwarancji lub zachowania stabilności systemu. Łatwo jest dobrze zmotywowanym finansistom wyrwać się z bezpiecznego kręgu ustalonego przez rząd. Hojne premie oferowane do niedawna przez firmy pracownikom za ich roczne wyniki pracy motywowały ich szczególnie.

Po szóste i ostatnie, prawa monetarne działają za pośrednictwem systemu finansowego. W bieżącej dekadzie, pomimo nadmiaru globalnych oszczędności, przepisy monetarne wprowadzone przez Rezerwę Federalną dały mnóstwo możliwości wypracowania zysków na niesamowitą skalę.

Rok 2008 dał światu szokującą lekcję na temat tych prawd. W jej wyniku, globalny system finansowy praktycznie natychmiastowo przeszedł transformację – od finansowania wszystkiego, niezależnie od poziomu wariactwa pomysłu, do odmowy finansowania czegokolwiek, niezależnie od sensowności inwestycji. Jedynym wyjątkiem jest ucieczka w bezpieczne rejony chronione przez klasyfikowane jako potrójne A rządy. Tymczasem to rządy, z kolei, działają w roli pożyczkodawców ostatniej nadziei, podchodząc do tego zadania ze zróżnicowanym entuzjazmem.

Bóg rynków finansowych ma stopy z gliny. W ramach odpowiedzi na brutalne przypomnienie o rzeczywistości, potrzebujemy pragmatyzmu. Na szczęście to powinny nam zaoferować nadchodzące rządy Obamy.

Konieczne jest, by inne ważne kraje podążyły za tym przykładem. Przed nami dwa olbrzymie wyzwania.

Pierwszym jest ograniczenie rozmiarów nieuniknionego kryzysu powrót światowej gospodarki do zdrowia. To z kolei będzie wymagało osiągnięcia trzech rzeczy: uniknięcia wielkiego kryzysu popytu; restrukturyzacji bilansów instytucji finansowych i zadłużonych gospodarstw domowych; przesunięcia światowego popytu od były krajów deficytowych w kierunku krajów-wierzycieli.

Drugim wyzwaniem jest restrukturyzacja globalnego systemu finansowego, regulacja systemowa i nadzorowanie polityki monetarnej. Wiemy, że sprzątanie po wielkich bańkach aktywów jest bardzo bolesne; że nadzorowanie pojedynczych instytucji jest mniej ważne niż globalna regulacja systemu; że modele zarządzania ryzykiem i wynagrodzeń były katastroficznie złe; że system finansowy był groteskowo nieskapitalizowany; że reżim odpowiedniości kapitałowej był procykliczny. Wiemy, w skrócie, że wszystko to składało się na stajnię Augiasza.

Czas najwyższy na spóźnione, ale konieczne sprzątanie. Podczas porządków musimy pamiętać o głębokich prawdach: ludzie zawsze będą wierzyli w co im się podoba; tak więc przepisy zawsze będą zawodziły. Wiemy, że nie ma nic lepszego niż system gospodarki rynkowej, niezależnie od poziomu jego wadliwości. Rynki finansowe padają. Są jednak również niezastąpione.

Uczymy się więc; idziemy dalej; modlimy się, by następny pokaz głupoty w globalnej skali tego rodzaju nie zdarzył się zbyt szybko.
© The Financial Times Limited 2008

a to dobrze, ze czytacie:]

warto sie jeszcze pochylic nad jedna sprawą, jak pamietacie wszyscy od Balcerka przez kolejnych MInFinów po Waltzowa zapewniali onegdaj, że atak na polska walutę jest praktycznie niemozliwy; co sie zatem mogło dziać ostatnio?
myślę, że nie do końca mieli słuszniość, że duże rezerwy ten proces powstrymają a także jeszcze jedna rzecz ma tu znzczenie
to deklaracja, że nie bedzie czy też nie planowana jest interwencja NBP na rynku walut
a spekulanci maja swoj wywiad i dobry słuch

polecam kopie prognoz wzrostu w przyszlym roku mam wklejone w portfelu

wkleiłem u siebie prognozy wzrostu gospodarzczego dla świata na przyszły rok
nie są one specjalnie budujące
wole tam umieścić bo tu to w 2 godziny się zakopie, a w dwa dni nikt nie bedzie mógł znaleźć
co portfel to portfel taki dobry wynalazek:]

Najsilniejszy wzrost PKB (plus 13,7 proc. rdr) osiągnie w 2009 roku Katar, zaś najgłębszy spadek (minus 9,7 proc. rdr) wystąpi w Islandii. PKB w najbliższym roku skurczy się w 29 państwach - wynika z opublikowanych w piątek prognoz Economist Intelligence Unit.

Dla Polski analitycy EIU przewidują wzrost realnego PKB w 2009 roku w wysokości 2,4 proc. rdr wobec 5,0 proc. rdr w 2008 r. i 3,5 proc. rdr w 2010 roku. Wyhamowanie wzrostu przełoży się na obniżkę stopy inflacji do 3,3 proc. na koniec 2009 roku i 2,2 proc. na koniec 2010 wobec 4,3 proc. na koniec tego roku.

Spodziewany niższy popyt wewnętrzny spowoduje obniżenie ujemnego salda na rachunku obrotów bieżących z ok. 5,4 proc. PKB za 2008 r. do 5,0 proc. w 2009 r. i 3,5 proc. PKB w 2010 r.

EIU zastrzega zarazem, iż Polska gospodarka może stanąć w obliczu głębszej korekty wzrostu w latach 2009-10, jeśli skutkiem międzynarodowego kryzysu finansowego będą rosnące trudności w dostępie do zagranicznego kredytu.

"Globalny kryzys finansowy będzie miał bardzo szkodliwe skutki dla globalnej gospodarki w 2009 r. Spowolnienie wzrostu, które ten kryzys wywoła, ominie tylko nieliczne kraje" - napisali analitycy EIU. Wzrost globalnego PKB w ujęciu parytetu siły nabywczej oceniają na 0,9 proc.

W grupie krajów określanych jako wschodzące rynki najszybszy wzrost w najbliższym roku osiągną Chiny - 7,5 proc. rdr, co oznacza, iż tempo ekspansji będzie niższe niż w ostatnich latach. Wzrost PKB w Indiach prognozowany jest na 6,1 proc. rdr.

Wśród państw postkomunistycznych i akcesyjnych pod kreską znajdą się w 2009 roku: Łotwa (minus 4,0 proc.), Ukraina (minus 3,0 proc.) i Węgry (minus 1,5 proc.).

W UE PKB skurczy się również w Republice Irlandii (minus 2,3 proc.), W. Brytanii (minus 2,1 proc.), Danii (minus 1,6 proc.), Hiszpanii (minus 1,2 proc.), Szwecji (minus 1,1 proc.) oraz Włoszech (minus 1,0 proc.).

Prognozy EIU zakładają wystąpienie dalszych finansowych szoków zapobiegających ustabilizowaniu się globalnego sektora finansowego, wzrost tendencji protekcjonistycznych, które doprowadzą do skurczenia się światowego handlu oraz utrzymanie się geopolitycznego ryzyka na tle nuklearnych ambicji Iranu, zagrożenia terrorystycznego oraz politycznej destabilizacji.

i jeszcze to znalazłem
wyższe raty w CHF będą powoli odbijały się na dysponowalnej gotowce ludności

zatem chyba niekoniecznie wyższe, choć w dłuższym okresie chyba masz rację